Definify.com
Definition 2024
praecautus
praecautus
Latin
Participle
praecautus m (feminine praecauta, neuter praecautum); first/second declension
- guarded against
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | praecautus | praecauta | praecautum | praecautī | praecautae | praecauta | |
| genitive | praecautī | praecautae | praecautī | praecautōrum | praecautārum | praecautōrum | |
| dative | praecautō | praecautō | praecautīs | ||||
| accusative | praecautum | praecautam | praecautum | praecautōs | praecautās | praecauta | |
| ablative | praecautō | praecautā | praecautō | praecautīs | |||
| vocative | praecaute | praecauta | praecautum | praecautī | praecautae | praecauta | |
References
- praecautus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Félix Gaffiot (1934), “praecautus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.