Definify.com
Definition 2025
turbatus
turbatus
Latin
Participle
turbātus m (feminine turbāta, neuter turbātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | turbātus | turbāta | turbātum | turbātī | turbātae | turbāta | |
| genitive | turbātī | turbātae | turbātī | turbātōrum | turbātārum | turbātōrum | |
| dative | turbātō | turbātō | turbātīs | ||||
| accusative | turbātum | turbātam | turbātum | turbātōs | turbātās | turbāta | |
| ablative | turbātō | turbātā | turbātō | turbātīs | |||
| vocative | turbāte | turbāta | turbātum | turbātī | turbātae | turbāta | |
References
- turbatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- turbatus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- Félix Gaffiot (1934), “turbatus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.