Definify.com

Definition 2025

δαμάζω

Ancient Greek

Alternative forms

δαμνάω ‎(damnáō)
δάμνημι ‎(dámnēmi)

(4th AD Koine) IPA^(key): /ðamáz̚zo/

(10th AD Byzantine) IPA^(key): /ðamáz̚zo/

(15th AD Constantinopolitan) IPA^(key): /ðamázo/

Verb

δαμάζω • ‎(damázō)

I tame, subdue, control
(of women) I give in marriage, violate, have sex with
I subdue, conquer, rule over
I kill
I overpower, overpower

Inflection

Present: δαμάζω, δαμάζομαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δαμάζω	δαμάζεις	δαμάζει	δαμάζετον	δαμάζετον	δαμάζομεν	δαμάζετε	δαμάζουσῐ(ν)
	subjunctive	δαμάζω	δαμάζῃς	δαμάζῃ	δαμάζητον	δαμάζητον	δαμάζωμεν	δαμάζητε	δαμάζωσῐ(ν)
	optative	δαμάζοιμῐ	δαμάζοις	δαμάζοι	δαμάζοιτον	δαμαζοίτην	δαμάζοιμεν	δαμάζοιτε	δαμάζοιεν
	imperative		δαμᾶζε	δαμαζέτω	δαμάζετον	δαμαζέτων		δαμάζετε	δαμαζόντων
middle/ passive	indicative	δαμάζομαι	δαμάζει/ δαμάζῃ	δαμάζεται	δαμάζεσθον	δαμάζεσθον	δαμαζόμεθᾰ	δαμάζεσθε	δαμάζονται
	subjunctive	δαμάζωμαι	δαμάζῃ	δαμάζηται	δαμάζησθον	δαμάζησθον	δαμαζώμεθᾰ	δαμάζησθε	δαμάζωνται
	optative	δαμαζοίμην	δαμάζοιο	δαμάζοιτο	δαμάζοισθον	δαμαζοίσθην	δαμαζοίμεθᾰ	δαμάζοισθε	δαμάζοιντο
	imperative		δαμάζου	δαμαζέσθω	δαμάζεσθον	δαμαζέσθων		δαμάζεσθε	δαμαζέσθων
		active				middle/passive
infinitive		δαμάζειν				δαμάζεσθαι
participle		δαμάζων , δαμάζουσᾰ , δαμᾶζον				δαμαζόμενος , δαμαζομένη , δαμαζόμενον

Imperfect: ἐδάμαζον, ἐδαμαζόμην

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδάμαζον	ἐδάμαζες	ἐδάμαζε	ἐδαμάζετον	ἐδαμαζέτην	ἐδαμάζομεν	ἐδαμάζετε	ἐδάμαζον
middle/ passive	indicative	ἐδαμαζόμην	ἐδαμάζου	ἐδαμάζετο	ἐδαμάζεσθον	ἐδαμαζέσθην	ἐδαμαζόμεθᾰ	ἐδαμάζεσθε	ἐδαμάζοντο

Future: δαμάσω, δαμάσομαι, δαμήσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δαμάσω	δαμάσεις	δαμάσει	δαμάσετον	δαμάσετον	δαμάσομεν	δαμάσετε	δαμάσουσῐ(ν)
active	optative	δαμάσοιμῐ	δαμάσοις	δαμάσοι	δαμάσοιτον	δαμασοίτην	δαμάσοιμεν	δαμάσοιτε	δαμάσοιεν
middle	indicative	δαμάσομαι	δαμάσει/ δαμάσῃ	δαμάσεται	δαμάσεσθον	δαμάσεσθον	δαμασόμεθᾰ	δαμάσεσθε	δαμάσονται
middle	optative	δαμασοίμην	δαμάσοιο	δαμάσοιτο	δαμάσοισθον	δαμασοίσθην	δαμασοίμεθᾰ	δαμάσοισθε	δαμάσοιντο
passive	indicative	δαμήσομαι	δαμήσει/ δαμήσῃ	δαμήσεται	δαμήσεσθον	δαμήσεσθον	δαμησόμεθᾰ	δαμήσεσθε	δαμήσονται
passive	optative	δαμησοίμην	δαμήσοιο	δαμήσοιτο	δαμήσοισθον	δαμησοίσθην	δαμησοίμεθᾰ	δαμήσοισθε	δαμήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		δαμάσειν			δαμάσεσθαι		δαμήσεσθαι
participle		δαμάσων , δαμάσουσᾰ , δαμᾶσον			δαμασόμενος , δαμασομένη , δαμασόμενον		δαμησόμενος , δαμησομένη , δαμησόμενον

Aorist: ἐδάμασα, ἐδαμασάμην, ἐδαμάσθην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδάμασα	ἐδάμασας	ἐδάμασε	ἐδαμάσατον	ἐδαμασάτην	ἐδαμάσαμεν	ἐδαμάσατε	ἐδάμασαν
	subjunctive	δαμάσω	δαμάσῃς	δαμάσῃ	δαμάσητον	δαμάσητον	δαμάσωμεν	δαμάσητε	δαμάσωσῐ(ν)
	optative	δαμάσαιμῐ	δαμάσαις/ δαμάσειας	δαμάσαι/ δαμάσειε	δαμάσαιτον	δαμασαίτην	δαμάσαιμεν	δαμάσαιτε	δαμάσαιεν/ δαμάσειαν
	imperative		δάμασον	δαμασάτω	δαμάσατον	δαμασάτων		δαμάσατε	δαμασάντων
middle	indicative	ἐδαμασάμην	ἐδαμάσω	ἐδαμάσατο	ἐδαμάσασθον	ἐδαμασάσθην	ἐδαμασάμεθα	ἐδαμάσασθε	ἐδαμάσαντο
	subjunctive	δαμάσωμαι	δαμάσῃ	δαμάσηται	δαμάσησθον	δαμάσησθον	δαμασώμεθα	δαμάσησθε	δαμάσωνται
	optative	δαμασαίμην	δαμάσαιο	δαμάσαιτο	δαμάσαισθον	δαμασαίσθην	δαμασαίμεθα	δαμάσαισθε	δαμάσαιντο
	imperative		δάμασαι	δαμασάσθω	δαμάσασθον	δαμασάσθων		δαμάσασθε	δαμασάσθων
passive	indicative	ἐδαμάσθην	ἐδαμάσθης	ἐδαμάσθη	ἐδαμάσθητον	ἐδαμασθήτην	ἐδαμάσθημεν	ἐδαμάσθητε	ἐδαμάσθησαν
	subjunctive	δαμασθῶ	δαμασθῇς	δαμασθῇ	δαμασθῆτον	δαμασθῆτον	δαμασθῶμεν	δαμασθῆτε	δαμασθῶσῐ(ν)
	optative	δαμασθείην	δαμασθείης	δαμασθείη	δαμασθεῖτον/ δαμασθείητον	δαμασθείτην/ δαμασθειήτην	δαμασθεῖμεν/ δαμασθείημεν	δαμασθεῖτε/ δαμασθείητε	δαμασθεῖεν/ δαμασθείησαν
	imperative		δαμάσθητι	δαμασθήτω	δαμάσθητον	δαμασθήτων		δαμάσθητε	δαμασθέντων
		active			middle		passive
infinitive		δάμασαι			δαμάσασθαι		δαμασθῆναι
participle	m	δαμάσᾱς			δαμασάμενος		δαμασθείς
	f	δαμάσᾱσα			δαμασαμένη		δαμασθεῖσα
	n	δάμασαν			δαμασάμενον		δαμασθέν

Perfect: δεδάμακα, δέδμημαι

number		singular			dual		plural
perfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δεδάμακα	δεδάμακας	δεδάμακε	δεδαμάκατον	δεδαμάκατον	δεδαμάκαμεν	δεδαμάκατε	δεδαμάκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	δεδαμακὼς ὦ/ δεδαμάκω	δεδαμακὼς ᾖς/ δεδαμάκῃς	δεδαμακὼς ᾖ/ δεδαμάκῃ	δεδαμακότε ἦτον/ δεδαμάκητον	δεδαμακότε ἦτον/ δεδαμάκητον	δεδαμακότες ὦμεν/ δεδαμάκωμεν	δεδαμακότες ἦτε/ δεδαμάκητε	δεδαμακότες ὦσῐ(ν)/ δεδαμάκωσῐ(ν)
	optative	δεδαμακὼς εἴην/ δεδαμάκοιμῐ/ δεδαμακοίην	δεδαμακὼς εἴης/ δεδαμάκοις/ δεδαμακοίης	δεδαμακὼς εἴη/ δεδαμάκοι/ δεδαμακοίη	δεδαμακότε εἴητον/ δεδαμακότε εἶτον/ δεδαμάκοιτον	δεδαμακὀτε εἰήτην/ δεδαμακότε εἴτην/ δεδαμακοίτην	δεδαμακότες εἴημεν/ δεδαμακότες εἶμεν/ δεδαμάκοιμεν	δεδαμακότες εἴητε/ δεδαμακότες εἶτε/ δεδαμάκοιτε	δεδαμακότες εἴησαν/ δεδαμακότε εἶεν/ δεδαμάκοιεν
	imperative		δεδαμακὼς ἴσθῐ	δεδαμακὼς ἔστω	δεδαμακότε ἔστον	δεδαμακότε ἔστων		δεδαμακότες ἔστε	δεδαμακότες ὄντων
middle/ passive	indicative	δέδμημαι	δέδμησαι	δέδμηται	δέδμησθον	δέδμησθον	δεδμήμεθα	δέδμησθε	δέδμηνται
	subjunctive	δεδμημένος ὦ	δεδμημένος ᾖς	δεδμημένος ᾖ	δεδμημένω ἦτον	δεδμημένω ἦτον	δεδμημένοι ὦμεν	δεδμημένοι ἦτε	δεδμημένοι ὦσῐ
	optative	δεδμημένος εἴην	δεδμημένος εἴης	δεδμημένος εἴη	δεδμημένοι εἴητον/ δεδμημένοι εἶτον	δεδμημένω εἰήτην/ δεδμημένω εἴτην	δεδμημένοι εἴημεν/ δεδμημένοι εἶμεν	δεδμημένοι εἴητε/ δεδμημένοι εἶτε	δεδμημένοι εἴησαν/ δεδμημένοι εἶεν
	imperative		δέδμησο	δεδμήσθω	δέδμησθον	δεδμήσθων		δέδμησθε	δεδμήσθων
		active				middle/passive
infinitive		δεδαμακέναι				δεδμήσθαι
participle		δεδαμακώς , δεδαμακυῖα , δεδαμακός				δεδμημένος , δεδμημένη , δεδμημένον

Pluperfect: ἐδεδαμάκειν/ἐδεδαμάκη

number		singular			dual		plural
pluperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδεδαμάκειν/ ἐδεδαμάκη	ἐδεδαμάκεις/ ἐδεδαμάκης	ἐδεδαμάκει(ν)	ἐδεδαμάκετον	ἐδεδαμακέτην	ἐδεδαμάκεμεν	ἐδεδαμάκετε	ἐδεδαμάκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐδεδμήμην	ἐδέδμησο	ἐδέδμητο	ἐδέδμησθον	ἐδεδμήσθην	ἐδεδμήμεθᾰ	ἐδέδμησθε	ἐδέδμηντο

References

δαμάζω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
δαμάζω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
δαμάζω in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
«δαμάζω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
Bauer, Walter et al. (2001) A Greek-English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
«δαμάζω» in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
δαμάζω in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
“G1150”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979

Greek

Etymology

From Ancient Greek δαμάζω ‎(damázō).

Verb

δαμάζω • ‎(damázo) ‎(simple past δάμασα, passive form δαμάζομαι)

tame, subdue, control

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.

Definify.com

Definition 2025

δαμάζω

δαμάζω

Ancient Greek

Alternative forms

Verb

Inflection

References

Greek

Etymology

Verb

Conjugation

Etymology

Pronunciation

Similar Results