Definify.com

Definition 2024

διαιτάω

Ancient Greek

Verb

διαιτάω • ‎(diaitáō)

to treat (handle, deal with or behave towards in a specific way)
(in the mediopassive) to lead one’s life, live
to arbitrate, regulate
to reconcile

Conjugation

Present: διαιτᾰ́ω, διαιτᾰ́ομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διαιτᾰ́ω	διαιτᾰ́εις	διαιτᾰ́ει	διαιτᾰ́ετον	διαιτᾰ́ετον	διαιτᾰ́ομεν	διαιτᾰ́ετε	διαιτᾰ́ουσῐ(ν)
	subjunctive	διαιτᾰ́ω	διαιτᾰ́ῃς	διαιτᾰ́ῃ	διαιτᾰ́ητον	διαιτᾰ́ητον	διαιτᾰ́ωμεν	διαιτᾰ́ητε	διαιτᾰ́ωσῐ(ν)
	optative	διαιτᾰ́οιμῐ	διαιτᾰ́οις	διαιτᾰ́οι	διαιτᾰ́οιτον	διαιτᾰοίτην	διαιτᾰ́οιμεν	διαιτᾰ́οιτε	διαιτᾰ́οιεν
	imperative		διαίτᾰε	διαιτᾰέτω	διαιτᾰ́ετον	διαιτᾰέτων		διαιτᾰ́ετε	διαιτᾰόντων
middle/ passive	indicative	διαιτᾰ́ομαι	διαιτᾰ́ῃ, διαιτᾰ́ει	διαιτᾰ́εται	διαιτᾰ́εσθον	διαιτᾰ́εσθον	διαιτᾰόμεθᾰ	διαιτᾰ́εσθε	διαιτᾰ́ονται
	subjunctive	διαιτᾰ́ωμαι	διαιτᾰ́ῃ	διαιτᾰ́ηται	διαιτᾰ́ησθον	διαιτᾰ́ησθον	διαιτᾰώμεθᾰ	διαιτᾰ́ησθε	διαιτᾰ́ωνται
	optative	διαιτᾰοίμην	διαιτᾰ́οιο	διαιτᾰ́οιτο	διαιτᾰ́οισθον	διαιτᾰοίσθην	διαιτᾰοίμεθᾰ	διαιτᾰ́οισθε	διαιτᾰ́οιντο
	imperative		διαιτᾰ́ου	διαιτᾰέσθω	διαιτᾰ́εσθον	διαιτᾰέσθων		διαιτᾰ́εσθε	διαιτᾰέσθων
		active				middle/passive
infinitive		διαιτᾰ́ειν				διαιτᾰ́εσθαι
participle	m	διαιτᾰ́ων				διαιτᾰόμενος
	f	διαιτᾰ́ουσᾰ				διαιτᾰομένη
	n	διαιτᾰ́ον				διαιτᾰόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: διαιτῶ, διαιτῶμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διαιτῶ	διαιτᾷς	διαιτᾷ	διαιτᾶτον	διαιτᾶτον	διαιτῶμεν	διαιτᾶτε	διαιτῶσῐ(ν)
	subjunctive	διαιτῶ	διαιτᾷς	διαιτᾷ	διαιτᾶτον	διαιτᾶτον	διαιτῶμεν	διαιτᾶτε	διαιτῶσῐ(ν)
	optative	διαιτῴην, διαιτῷμῐ	διαιτῴης, διαιτῷς	διαιτῴη, διαιτῷ	διαιτῷτον, διαιτῴητον	διαιτῴτην, διαιτῳήτην	διαιτῷμεν, διαιτῴημεν	διαιτῷτε, διαιτῴητε	διαιτῷεν, διαιτῴησᾰν
	imperative		διαίτᾱ	διαιτᾱ́τω	διαιτᾶτον	διαιτᾱ́των		διαιτᾶτε	διαιτώντων
middle/ passive	indicative	διαιτῶμαι	διαιτᾷ	διαιτᾶται	διαιτᾶσθον	διαιτᾶσθον	διαιτώμεθᾰ	διαιτᾶσθε	διαιτῶνται
	subjunctive	διαιτῶμαι	διαιτᾷ	διαιτᾶται	διαιτᾶσθον	διαιτᾶσθον	διαιτώμεθᾰ	διαιτᾶσθε	διαιτῶνται
	optative	διαιτῴμην	διαιτῷο	διαιτῷτο	διαιτῷσθον	διαιτῴσθην	διαιτῴμεθᾰ	διαιτῷσθε	διαιτῷντο
	imperative		διαιτῶ	διαιτᾱ́σθω	διαιτᾶσθον	διαιτᾱ́σθων		διαιτᾶσθε	διαιτᾱ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		διαιτᾶν				διαιτᾶσθαι
participle	m	διαιτῶν				διαιτώμενος
	f	διαιτῶσᾰ				διαιτωμένη
	n	διαιτῶν				διαιτώμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: διῄτᾰον, διῃτᾰόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διῄτᾰον	διῄτᾰες	διῄτᾰε(ν)	διῃτᾰ́ετον	διῃτᾰέτην	διῃτᾰ́ομεν	διῃτᾰ́ετε	διῄτᾰον
middle/ passive	indicative	διῃτᾰόμην	διῃτᾰ́ου	διῃτᾰ́ετο	διῃτᾰ́εσθον	διῃτᾰέσθην	διῃτᾰόμεθᾰ	διῃτᾰ́εσθε	διῃτᾰ́οντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: διῄτων, διῃτώμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διῄτων	διῄτᾱς	διῄτᾱ	διῃτᾶτον	διῃτᾱ́την	διῃτῶμεν	διῃτᾶτε	διῄτων
middle/ passive	indicative	διῃτώμην	διῃτῶ	διῃτᾶτο	διῃτᾶσθον	διῃτᾱ́σθην	διῃτώμεθᾰ	διῃτᾶσθε	διῃτῶντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐδιαίτᾰον, ἐδιαιτᾰόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδιαίτᾰον	ἐδιαίτᾰες	ἐδιαίτᾰε(ν)	ἐδιαιτᾰ́ετον	ἐδιαιτᾰέτην	ἐδιαιτᾰ́ομεν	ἐδιαιτᾰ́ετε	ἐδιαίτᾰον
middle/ passive	indicative	ἐδιαιτᾰόμην	ἐδιαιτᾰ́ου	ἐδιαιτᾰ́ετο	ἐδιαιτᾰ́εσθον	ἐδιαιτᾰέσθην	ἐδιαιτᾰόμεθᾰ	ἐδιαιτᾰ́εσθε	ἐδιαιτᾰ́οντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐδιαίτων, ἐδιαιτώμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδιαίτων	ἐδιαίτᾱς	ἐδιαίτᾱ	ἐδιαιτᾶτον	ἐδιαιτᾱ́την	ἐδιαιτῶμεν	ἐδιαιτᾶτε	ἐδιαίτων
middle/ passive	indicative	ἐδιαιτώμην	ἐδιαιτῶ	ἐδιαιτᾶτο	ἐδιαιτᾶσθον	ἐδιαιτᾱ́σθην	ἐδιαιτώμεθᾰ	ἐδιαιτᾶσθε	ἐδιαιτῶντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐδιῄτᾰον, ἐδιῃτᾰόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδιῄτᾰον	ἐδιῄτᾰες	ἐδιῄτᾰε(ν)	ἐδιῃτᾰ́ετον	ἐδιῃτᾰέτην	ἐδιῃτᾰ́ομεν	ἐδιῃτᾰ́ετε	ἐδιῄτᾰον
middle/ passive	indicative	ἐδιῃτᾰόμην	ἐδιῃτᾰ́ου	ἐδιῃτᾰ́ετο	ἐδιῃτᾰ́εσθον	ἐδιῃτᾰέσθην	ἐδιῃτᾰόμεθᾰ	ἐδιῃτᾰ́εσθε	ἐδιῃτᾰ́οντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐδιῄτων, ἐδιῃτώμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδιῄτων	ἐδιῄτᾱς	ἐδιῄτᾱ	ἐδιῃτᾶτον	ἐδιῃτᾱ́την	ἐδιῃτῶμεν	ἐδιῃτᾶτε	ἐδιῄτων
middle/ passive	indicative	ἐδιῃτώμην	ἐδιῃτῶ	ἐδιῃτᾶτο	ἐδιῃτᾶσθον	ἐδιῃτᾱ́σθην	ἐδιῃτώμεθᾰ	ἐδιῃτᾶσθε	ἐδιῃτῶντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: διαιτήσω, διαιτήσομαι, διαιτηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διαιτήσω	διαιτήσεις	διαιτήσει	διαιτήσετον	διαιτήσετον	διαιτήσομεν	διαιτήσετε	διαιτήσουσῐ(ν)
active	optative	διαιτήσοιμῐ	διαιτήσοις	διαιτήσοι	διαιτήσοιτον	διαιτησοίτην	διαιτήσοιμεν	διαιτήσοιτε	διαιτήσοιεν
middle	indicative	διαιτήσομαι	διαιτήσῃ, διαιτήσει	διαιτήσεται	διαιτήσεσθον	διαιτήσεσθον	διαιτησόμεθᾰ	διαιτήσεσθε	διαιτήσονται
middle	optative	διαιτησοίμην	διαιτήσοιο	διαιτήσοιτο	διαιτήσοισθον	διαιτησοίσθην	διαιτησοίμεθᾰ	διαιτήσοισθε	διαιτήσοιντο
passive	indicative	διαιτηθήσομαι	διαιτηθήσῃ	διαιτηθήσεται	διαιτηθήσεσθον	διαιτηθήσεσθον	διαιτηθησόμεθᾰ	διαιτηθήσεσθε	διαιτηθήσονται
passive	optative	διαιτηθησοίμην	διαιτηθήσοιο	διαιτηθήσοιτο	διαιτηθήσοισθον	διαιτηθησοίσθην	διαιτηθησοίμεθᾰ	διαιτηθήσοισθε	διαιτηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		διαιτήσειν			διαιτήσεσθαι		διαιτηθήσεσθαι
participle	m	διαιτήσων			διαιτησόμενος		διαιτηθησόμενος
	f	διαιτήσουσᾰ			διαιτησομένη		διαιτηθησομένη
	n	διαιτῆσον			διαιτησόμενον		διαιτηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: διῄτησᾰ, διῃτησᾰ́μην, διῃτήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διῄτησᾰ	διῄτησᾰς	διῄτησε(ν)	διῃτήσᾰτον	διῃτησᾰ́την	διῃτήσᾰμεν	διῃτήσᾰτε	διῄτησᾰν
	subjunctive	διαιτήσω	διαιτήσῃς	διαιτήσῃ	διαιτήσητον	διαιτήσητον	διαιτήσωμεν	διαιτήσητε	διαιτήσωσῐ(ν)
	optative	διαιτήσαιμῐ	διαιτήσειᾰς, διαιτήσαις	διαιτήσειε(ν), διαιτήσαι	διαιτήσαιτον	διαιτησαίτην	διαιτήσαιμεν	διαιτήσαιτε	διαιτήσειᾰν, διαιτήσαιεν
	imperative		διαίτησον	διαιτησᾰ́τω	διαιτήσᾰτον	διαιτησᾰ́των		διαιτήσᾰτε	διαιτησᾰ́ντων
middle	indicative	διῃτησᾰ́μην	διῃτήσω	διῃτήσᾰτο	διῃτήσᾰσθον	διῃτησᾰ́σθην	διῃτησᾰ́μεθᾰ	διῃτήσᾰσθε	διῃτήσᾰντο
	subjunctive	διαιτήσωμαι	διαιτήσῃ	διαιτήσηται	διαιτήσησθον	διαιτήσησθον	διαιτησώμεθᾰ	διαιτήσησθε	διαιτήσωνται
	optative	διαιτησαίμην	διαιτήσαιο	διαιτήσαιτο	διαιτήσαισθον	διαιτησαίσθην	διαιτησαίμεθᾰ	διαιτήσαισθε	διαιτήσαιντο
	imperative		διαίτησαι	διαιτησᾰ́σθω	διαιτήσᾰσθον	διαιτησᾰ́σθων		διαιτήσᾰσθε	διαιτησᾰ́σθων
passive	indicative	διῃτήθην	διῃτήθης	διῃτήθη	διῃτήθητον	διῃτηθήτην	διῃτήθημεν	διῃτήθητε	διῃτήθησᾰν
	subjunctive	διαιτηθῶ	διαιτηθῇς	διαιτηθῇ	διαιτηθῆτον	διαιτηθῆτον	διαιτηθῶμεν	διαιτηθῆτε	διαιτηθῶσῐ(ν)
	optative	διαιτηθείην	διαιτηθείης	διαιτηθείη	διαιτηθεῖτον, διαιτηθείητον	διαιτηθείτην, διαιτηθειήτην	διαιτηθεῖμεν, διαιτηθείημεν	διαιτηθεῖτε, διαιτηθείητε	διαιτηθεῖεν, διαιτηθείησᾰν
	imperative		διαιτήθητῐ	διαιτηθήτω	διαιτήθητον	διαιτηθήτων		διαιτήθητε	διαιτηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		διαιτῆσαι			διαιτήσᾰσθαι		διαιτηθῆναι
participle	m	διαιτήσᾱς			διαιτησᾰ́μενος		διαιτηθείς
	f	διαιτήσᾱσᾰ			διαιτησᾰμένη		διαιτηθεῖσᾰ
	n	διαιτῆσᾰν			διαιτησᾰ́μενον		διαιτηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: δεδιῄτηκᾰ, δεδιῄτημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δεδιῄτηκᾰ	δεδιῄτηκᾰς	δεδιῄτηκε(ν)	δεδιῃτήκᾰτον	δεδιῃτήκᾰτον	δεδιῃτήκᾰμεν	δεδιῃτήκᾰτε	δεδιῃτήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	δεδιῃτήκω	δεδιῃτήκῃς	δεδιῃτήκῃ	δεδιῃτήκητον	δεδιῃτήκητον	δεδιῃτήκωμεν	δεδιῃτήκητε	δεδιῃτήκωσῐ(ν)
	optative	δεδιῃτήκοιμῐ, δεδιῃτηκοίην	δεδιῃτήκοις, δεδιῃτηκοίης	δεδιῃτήκοι, δεδιῃτηκοίη	δεδιῃτήκοιτον	δεδιῃτηκοίτην	δεδιῃτήκοιμεν	δεδιῃτήκοιτε	δεδιῃτήκοιεν
	imperative		δεδιῄτηκε	δεδιῃτηκέτω	δεδιῃτήκετον	δεδιῃτηκέτων		δεδιῃτήκετε	δεδιῃτηκόντων
middle/ passive	indicative	δεδιῄτημαι	δεδιῄτησαι	δεδιῄτηται	δεδιῄτησθον	δεδιῄτησθον	δεδιῃτήμεθᾰ	δεδιῄτησθε	δεδιῄτηνται
	subjunctive	δεδιῃτημένος ὦ	δεδιῃτημένος ᾖς	δεδιῃτημένος ᾖ	δεδιῃτημένω ἦτον	δεδιῃτημένω ἦτον	δεδιῃτημένοι ὦμεν	δεδιῃτημένοι ἦτε	δεδιῃτημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	δεδιῃτημένος εἴην	δεδιῃτημένος εἴης	δεδιῃτημένος εἴη	δεδιῃτημένοι εἴητον/εἶτον	δεδιῃτημένω εἰήτην/εἴτην	δεδιῃτημένοι εἴημεν/εἶμεν	δεδιῃτημένοι εἴητε/εἶτε	δεδιῃτημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		δεδιῄτησο	δεδιῃτήσθω	δεδιῄτησθον	δεδιῃτήσθων		δεδιῄτησθε	δεδιῃτήσθων
		active				middle/passive
infinitive		δεδιῃτηκέναι				δεδιῄτησθαι
participle	m	δεδιῃτηκώς				δεδιῃτημένος
	f	δεδιῃτηκυῖᾰ				δεδιῃτημένη
	n	δεδιῃτηκός				δεδιῃτημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: διῄτηκᾰ, διῄτημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διῄτηκᾰ	διῄτηκᾰς	διῄτηκε(ν)	διῃτήκᾰτον	διῃτήκᾰτον	διῃτήκᾰμεν	διῃτήκᾰτε	διῃτήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	διῃτήκω	διῃτήκῃς	διῃτήκῃ	διῃτήκητον	διῃτήκητον	διῃτήκωμεν	διῃτήκητε	διῃτήκωσῐ(ν)
	optative	διῃτήκοιμῐ, διῃτηκοίην	διῃτήκοις, διῃτηκοίης	διῃτήκοι, διῃτηκοίη	διῃτήκοιτον	διῃτηκοίτην	διῃτήκοιμεν	διῃτήκοιτε	διῃτήκοιεν
	imperative		διῄτηκε	διῃτηκέτω	διῃτήκετον	διῃτηκέτων		διῃτήκετε	διῃτηκόντων
middle/ passive	indicative	διῄτημαι	διῄτησαι	διῄτηται	διῄτησθον	διῄτησθον	διῃτήμεθᾰ	διῄτησθε	διῄτηνται
	subjunctive	διῃτημένος ὦ	διῃτημένος ᾖς	διῃτημένος ᾖ	διῃτημένω ἦτον	διῃτημένω ἦτον	διῃτημένοι ὦμεν	διῃτημένοι ἦτε	διῃτημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	διῃτημένος εἴην	διῃτημένος εἴης	διῃτημένος εἴη	διῃτημένοι εἴητον/εἶτον	διῃτημένω εἰήτην/εἴτην	διῃτημένοι εἴημεν/εἶμεν	διῃτημένοι εἴητε/εἶτε	διῃτημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		διῄτησο	διῃτήσθω	διῄτησθον	διῃτήσθων		διῄτησθε	διῃτήσθων
		active				middle/passive
infinitive		διῃτηκέναι				διῄτησθαι
participle	m	διῃτηκώς				διῃτημένος
	f	διῃτηκυῖᾰ				διῃτημένη
	n	διῃτηκός				διῃτημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἐδεδιῃτήκειν, ἐδεδιῃτήμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδεδιῃτήκειν, ἐδεδιῃτήκη	ἐδεδιῃτήκεις, ἐδεδιῃτήκης	ἐδεδιῃτήκει(ν)	ἐδεδιῃτήκετον	ἐδεδιῃτηκέτην	ἐδεδιῃτήκεμεν	ἐδεδιῃτήκετε	ἐδεδιῃτήκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐδεδιῃτήμην	ἐδεδιῄτησο	ἐδεδιῄτητο	ἐδεδιῄτησθον	ἐδεδιῃτήσθην	ἐδεδιῃτήμεθᾰ	ἐδεδιῄτησθε	ἐδεδιῄτηντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

Terms derived from διαιτάω ‎(diaitáō)

ἀποδιαιτάω ‎(apodiaitáō)
δίαιτα ‎(díaita)
ἐκδιαιτάω ‎(ekdiaitáō)

καταδιαιτάω ‎(katadiaitáō)
μεταδιαιτάω ‎(metadiaitáō)

προδιαιτάω ‎(prodiaitáō)
συνδιαιτάομαι ‎(sundiaitáomai)

References

διαιτάω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
διαιτάω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
διαιτάω in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter

Etymology

δια- ‎(dia-) + *αἰτάω ‎(*aitáō), frequentative of αἴνυμαι ‎(aínumai, “to take”); compare αἰτέω ‎(aitéō, “to ask for”). Some forms are augmented after the prefix as usual, i.e. διῃτα- ‎(diēita-), but others are augmented to ἐδιαιτα- ‎(ediaita-), treating the first three letters as part of the root. Still other forms have a double augment in ἐδιῃτα- ‎(ediēita-). The double augment is especially common in the prefixed verbs ἀποδιαιτάω ‎(apodiaitáō), ἐκδιαιτάω ‎(ekdiaitáō), etc. (see Derived forms below). Likewise, the perfect stem often has both reduplication of the δ and augmentation of αι to ῃ, but sometimes has only augmentation without reduplication.

Pronunciation

5th BC Attic: IPA: /di.a͜i.tá.ɔː/
1st BC Egyptian: IPA: /di.ɛ.ˈta.o/
4th AD Koine: IPA: /ði.ɛ.ˈta.o/
10th AD Byzantine: IPA: /ði.e.ˈta.o/
15th AD Constantinopolitan: IPA: /ði.e.ˈta.o/

Definify.com

Definition 2024

διαιτάω

διαιτάω

Ancient Greek

Verb

Conjugation

Derived terms

References

Etymology

Pronunciation

Similar Results