Definify.com

Definition 2024

κελεύω

Ancient Greek

Verb

κελεύω • ‎(keleúō)

I urge, bid, exhort
I command, order

Usage notes

The person being urged/commanded generally takes the accusative (and sometimes the dative), with the action being requested taking the infinitive.

Inflection

Present: κελεύω, κελεύομαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κελεύω	κελεύεις	κελεύει	κελεύετον	κελεύετον	κελεύομεν	κελεύετε	κελεύουσῐ(ν)
	subjunctive	κελεύω	κελεύῃς	κελεύῃ	κελεύητον	κελεύητον	κελεύωμεν	κελεύητε	κελεύωσῐ(ν)
	optative	κελεύοιμῐ	κελεύοις	κελεύοι	κελεύοιτον	κελευοίτην	κελεύοιμεν	κελεύοιτε	κελεύοιεν
	imperative		κέλευε	κελευέτω	κελεύετον	κελευέτων		κελεύετε	κελευόντων
middle/ passive	indicative	κελεύομαι	κελεύει/ κελεύῃ	κελεύεται	κελεύεσθον	κελεύεσθον	κελευόμεθᾰ	κελεύεσθε	κελεύονται
	subjunctive	κελεύωμαι	κελεύῃ	κελεύηται	κελεύησθον	κελεύησθον	κελευώμεθᾰ	κελεύησθε	κελεύωνται
	optative	κελευοίμην	κελεύοιο	κελεύοιτο	κελεύοισθον	κελευοίσθην	κελευοίμεθᾰ	κελεύοισθε	κελεύοιντο
	imperative		κελεύου	κελευέσθω	κελεύεσθον	κελευέσθων		κελεύεσθε	κελευέσθων
		active				middle/passive
infinitive		κελεύειν				κελεύεσθαι
participle		κελεύων , κελεύουσᾰ , κέλευον				κελευόμενος , κελευομένη , κελευόμενον

Imperfect: ἐκέλευον, ἐκελευόμην

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκέλευον	ἐκέλευες	ἐκέλευε	ἐκελεύετον	ἐκελευέτην	ἐκελεύομεν	ἐκελεύετε	ἐκέλευον
middle/ passive	indicative	ἐκελευόμην	ἐκελεύου	ἐκελεύετο	ἐκελεύεσθον	ἐκελευέσθην	ἐκελευόμεθᾰ	ἐκελεύεσθε	ἐκελεύοντο

Future: κελεύσω, κελεύσομαι, κελευσθήσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κελεύσω	κελεύσεις	κελεύσει	κελεύσετον	κελεύσετον	κελεύσομεν	κελεύσετε	κελεύσουσῐ(ν)
active	optative	κελεύσοιμῐ	κελεύσοις	κελεύσοι	κελεύσοιτον	κελευσοίτην	κελεύσοιμεν	κελεύσοιτε	κελεύσοιεν
middle	indicative	κελεύσομαι	κελεύσει/ κελεύσῃ	κελεύσεται	κελεύσεσθον	κελεύσεσθον	κελευσόμεθᾰ	κελεύσεσθε	κελεύσονται
middle	optative	κελευσοίμην	κελεύσοιο	κελεύσοιτο	κελεύσοισθον	κελευσοίσθην	κελευσοίμεθᾰ	κελεύσοισθε	κελεύσοιντο
passive	indicative	κελευσθήσομαι	κελευσθήσει/ κελευσθήσῃ	κελευσθήσεται	κελευσθήσεσθον	κελευσθήσεσθον	κελευσθησόμεθᾰ	κελευσθήσεσθε	κελευσθήσονται
passive	optative	κελευσθησοίμην	κελευσθήσοιο	κελευσθήσοιτο	κελευσθήσοισθον	κελευσθησοίσθην	κελευσθησοίμεθᾰ	κελευσθήσοισθε	κελευσθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		κελεύσειν			κελεύσεσθαι		κελευσθήσεσθαι
participle		κελεύσων , κελεύσουσᾰ , κέλευσον			κελευσόμενος , κελευσομένη , κελευσόμενον		κελευσθησόμενος , κελευσθησομένη , κελευσθησόμενον

Aorist: ἐκέλευσα, ἐκελευσάμην, ἐκελεύσθην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκέλευσα	ἐκέλευσας	ἐκέλευσε	ἐκελεύσατον	ἐκελευσάτην	ἐκελεύσαμεν	ἐκελεύσατε	ἐκέλευσαν
	subjunctive	κελεύσω	κελεύσῃς	κελεύσῃ	κελεύσητον	κελεύσητον	κελεύσωμεν	κελεύσητε	κελεύσωσῐ(ν)
	optative	κελεύσαιμῐ	κελεύσαις/ κελεύσειας	κελεύσαι/ κελεύσειε	κελεύσαιτον	κελευσαίτην	κελεύσαιμεν	κελεύσαιτε	κελεύσαιεν/ κελεύσειαν
	imperative		κέλευσον	κελευσάτω	κελεύσατον	κελευσάτων		κελεύσατε	κελευσάντων
middle	indicative	ἐκελευσάμην	ἐκελεύσω	ἐκελεύσατο	ἐκελεύσασθον	ἐκελευσάσθην	ἐκελευσάμεθα	ἐκελεύσασθε	ἐκελεύσαντο
	subjunctive	κελεύσωμαι	κελεύσῃ	κελεύσηται	κελεύσησθον	κελεύσησθον	κελευσώμεθα	κελεύσησθε	κελεύσωνται
	optative	κελευσαίμην	κελεύσαιο	κελεύσαιτο	κελεύσαισθον	κελευσαίσθην	κελευσαίμεθα	κελεύσαισθε	κελεύσαιντο
	imperative		κέλευσαι	κελευσάσθω	κελεύσασθον	κελευσάσθων		κελεύσασθε	κελευσάσθων
passive	indicative	ἐκελεύσθην	ἐκελεύσθης	ἐκελεύσθη	ἐκελεύσθητον	ἐκελευσθήτην	ἐκελεύσθημεν	ἐκελεύσθητε	ἐκελεύσθησαν
	subjunctive	κελευσθῶ	κελευσθῇς	κελευσθῇ	κελευσθῆτον	κελευσθῆτον	κελευσθῶμεν	κελευσθῆτε	κελευσθῶσῐ(ν)
	optative	κελευσθείην	κελευσθείης	κελευσθείη	κελευσθεῖτον/ κελευσθείητον	κελευσθείτην/ κελευσθειήτην	κελευσθεῖμεν/ κελευσθείημεν	κελευσθεῖτε/ κελευσθείητε	κελευσθεῖεν/ κελευσθείησαν
	imperative		κελεύσθητι	κελευσθήτω	κελεύσθητον	κελευσθήτων		κελεύσθητε	κελευσθέντων
		active			middle		passive
infinitive		κέλευσαι			κελεύσασθαι		κελευσθῆναι
participle	m	κελεύσᾱς			κελευσάμενος		κελευσθείς
	f	κελεύσᾱσα			κελευσαμένη		κελευσθεῖσα
	n	κέλευσαν			κελευσάμενον		κελευσθέν

Perfect: κεκέλευκᾰ, κεκέλευσμαι

number		singular			dual		plural
perfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κεκέλευκᾰ	κεκέλευκᾰς	κεκέλευκε	κεκελεύκᾰτον	κεκελεύκᾰτον	κεκελεύκᾰμεν	κεκελεύκᾰτε	κεκέλευκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	κεκελευκὼς ὦ/ κεκελεύκω	κεκελευκὼς ᾖς/ κεκελεύκῃς	κεκελευκὼς ᾖ/ κεκελεύκῃ	κεκελευκότε ἦτον/ κεκελεύκητον	κεκελευκότε ἦτον/ κεκελεύκητον	κεκελευκότες ὦμεν/ κεκελεύκωμεν	κεκελευκότες ἦτε/ κεκελεύκητε	κεκελευκότες ὦσῐ(ν)/ κεκελεύκωσῐ(ν)
	optative	κεκελευκὼς εἴην/ κεκελεύκοιμῐ/ κεκελευκοίην	κεκελευκὼς εἴης/ κεκελεύκοις/ κεκελευκοίης	κεκελευκὼς εἴη/ κεκελεύκοι/ κεκελευκοίη	κεκελευκότε εἴητον/ κεκελευκότε εἶτον/ κεκελεύκοιτον	κεκελευκὀτε εἰήτην/ κεκελευκότε εἴτην/ κεκελευκοίτην	κεκελευκότες εἴημεν/ κεκελευκότες εἶμεν/ κεκελεύκοιμεν	κεκελευκότες εἴητε/ κεκελευκότες εἶτε/ κεκελεύκοιτε	κεκελευκότες εἴησᾰν/ κεκελευκότε εἶεν/ κεκελεύκοιεν
	imperative		κεκελευκὼς ἴσθῐ	κεκελευκὼς ἔστω	κεκελευκότε ἔστον	κεκελευκότε ἔστων		κεκελευκότες ἔστε	κεκελευκότες ὄντων
middle/ passive	indicative	κεκέλευσμαι	κεκέλευσαι	κεκέλευσται	κεκέλευσθον	κεκέλευσθον	κεκελεύσμεθᾰ	κεκέλευσθε	κεκελευσμένοι εἰσί
	subjunctive	κεκελευσμένος ὦ	κεκελευσμένος ᾖς	κεκελευσμένος ᾖ	κεκελευσμένω ἦτον	κεκελευσμένω ἦτον	κεκελευσμένοι ὦμεν	κεκελευσμένοι ἦτε	κεκελευσμένοι ὦσῐ
	optative	κεκελευσμένος εἴην	κεκελευσμένος εἴης	κεκελευσμένος εἴη	κεκελευσμένοι εἴητον/ κεκελευσμένοι εἶτον	κεκελευσμένω εἰήτην/ κεκελευσμένω εἴτην	κεκελευσμένοι εἴημεν/ κεκελευσμένοι εἶμεν	κεκελευσμένοι εἴητε/ κεκελευσμένοι εἶτε	κεκελευσμένοι εἴησᾰν/ κεκελευσμένοι εἶεν
	imperative		κεκέλευσο	κεκελεύσθω	κεκέλευσθον	κεκελεύσθων		κεκέλευσθε	κεκελεύσθων
		active				middle/passive
infinitive		κεκελευκέναι				κεκελεῦσθαι
participle		κεκελευκώς , κεκελευκυῖᾰ , κεκελευκός				κεκελευσμένος , κεκελευσμένη , κεκελευσμένον

Pluperfect: ἐκεκελεύκειν/ἐκεκελεύκη

number		singular			dual		plural
pluperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκεκελεύκειν/ ἐκεκελεύκη	ἐκεκελεύκεις/ ἐκεκελεύκης	ἐκεκελεύκει(ν)	ἐκεκελεύκετον	ἐκεκελευκέτην	ἐκεκελεύκεμεν	ἐκεκελεύκετε	ἐκεκελεύκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐκεκελεύσμην	ἐκεκέλευσο	ἐκεκέλευστο	ἐκεκέλευσθον	ἐκεκελεύσθην	ἐκεκελεύσμεθᾰ	ἐκεκέλευσθε	ἐκεκελευσμένοι ἦσᾰν

Derived terms

ἀντικελεύω ‎(antikeleúō)
διακελεύομαι ‎(diakeleúomai)
ἐγκελεύω ‎(enkeleúō)
ἐπικελεύω ‎(epikeleúō)
κατακελεύω ‎(katakeleúō)
κέλευσις ‎(kéleusis)
κελευσκή ‎(keleuskḗ)
κέλευσμα ‎(kéleusma)

κελευσματικῶς ‎(keleusmatikôs)
κελευσμός ‎(keleusmós)
κελευσμοσύνη ‎(keleusmosúnē)
κελευστέον ‎(keleustéon)
κελευστής ‎(keleustḗs)
κελευστικός ‎(keleustikós)
κελευστός ‎(keleustós)

κέλευστρα ‎(kéleustra)
κελεύστωρ ‎(keleústōr)
κελευτιάω ‎(keleutiáō)
παρακελεύομαι ‎(parakeleúomai)
προκελεύω ‎(prokeleúō)
συγκελεύω ‎(sunkeleúō)
ὑποκελεύω ‎(hupokeleúō)

References

κελεύω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
κελεύω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
κελεύω in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
«κελεύω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
Bauer, Walter et al. (2001) A Greek-English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
«κελεύω» in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
κελεύω in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
“G2753”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979

Definify.com

Definition 2024

κελεύω

κελεύω

Ancient Greek

Verb

Usage notes

Inflection

Derived terms

References

Etymology

Pronunciation

Similar Results