Definify.com

Definition 2025

προσκυνέω

Ancient Greek

(4th AD Koine) IPA^(key): /proskynéo/

(10th AD Byzantine) IPA^(key): /proscynéo/

(15th AD Constantinopolitan) IPA^(key): /pɾoscinéo/

Verb

προσκυνέω • ‎(proskunéō)

to make obeisance to the gods, fall down and worship, worship, adore
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 2.121
- 472 BCE, Aeschylus, The Persians 499
- 406 BCE, Sophocles, Oedipus at Colonus 1654
- 525 BCE – 455 BCE, Aeschylus, Prometheus Bound 936, (compare Plato, The Republic 451.A)
- 409 BCE, Sophocles, Philoctetes 776
- 409 BCE, Sophocles, Philoctetes 1408
- 497 BCE – 405 BCE, Sophocles, Electra 1374
- 424 BCE, Aristophanes, The Knights 156
- 380 BCE, Plato, The Republic 469.A
- 343 BCE, Demosthenes, On the False Embassy 314
- 424 BCE, Aristophanes, The Knights 640
to prostrate oneself before a king or superior
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 1.119
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 8.118
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 3.86
- 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, History of Animals 9.46.1
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 1.134
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 7.136
- 429 BCE, Sophocles, Oedipus the King 327
- 408 BCE, Euripides, Orestes 1507
- 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Cyropaedia 5.3.18
- 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Cyropaedia 8.3.14
- 86 CE – 160 CE, Arrian, Anabasis of Alexander 4.11
- 46 CE – 120 CE, Plutarch, Themistocles 27
- 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Anabasis 3.2.13
- 361 BCE, Demosthenes, Against Midias 106
- 380 BCE, Plato, The Republic 398.A
- 70 CE – 110 CE, The Gospel of Matthew 2.2
- 50 CE – 100 CE, The Gospel of John 4.23
- 155 CE – 235 CE, Cassius Dio, Collected Works 67.13

Inflection

Present: προσκυνῶ, προσκυνοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσκυνῶ	προσκυνεῖς	προσκυνεῖ	προσκυνεῖτον	προσκυνεῖτον	προσκυνοῦμεν	προσκυνεῖτε	προσκυνοῦσῐ(ν)
	subjunctive	προσκυνῶ	προσκυνῇς	προσκυνῇ	προσκυνῆτον	προσκυνῆτον	προσκυνῶμεν	προσκυνῆτε	προσκυνῶσῐ(ν)
	optative	προσκυνοίην/ προσκυνοῖμῐ	προσκυνοίης/ προσκυνοῖς	προσκυνοίη/ προσκυνοῖ	προσκυνοίητον/ προσκυνοῖτον	προσκυνοιήτην/ προσκυνοίτην	προσκυνοίημεν/ προσκυνοῖμεν	προσκυνοίητε/ προσκυνοῖτε	προσκυνοίησᾰν/ προσκυνοῖεν
	imperative		προσκύνει	προσκυνείτω	προσκυνεῖτον	προσκυνείτων		προσκυνεῖτε	προσκυνούντων
middle/ passive	indicative	προσκυνοῦμαι	προσκυνῇ/ προσκυνεῖ	προσκυνεῖται	προσκυνεῖσθον	προσκυνεῖσθον	προσκυνούμεθᾰ	προσκυνεῖσθε	προσκυνοῦνται
	subjunctive	προσκυνῶμαι	προσκυνῇ	προσκυνῆται	προσκυνῆσθον	προσκυνῆσθον	προσκυνώμεθᾰ	προσκυνῆσθε	προσκυνῶνται
	optative	προσκυνοίμην	προσκυνοῖο	προσκυνοῖτο	προσκυνοῖσθον	προσκυνοίσθην	προσκυνοίμεθᾰ	προσκυνοῖσθε	προσκυνοῖντο
	imperative		προσκυνοῦ	προσκυνείσθω	προσκυνεῖσθον	προσκυνείσθων		προσκυνεῖσθε	προσκυνείσθων
		active				middle/passive
infinitive		προσκυνεῖν				προσκυνεῖσθαι
participle		προσκυνῶν , προσκυνοῦσᾰ , προσκυνοῦν				προσκυνούμενος , προσκυνουμένη , προσκυνούμενον

Present: προσκυνέω, προσκυνέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσκυνέω	προσκυνέεις	προσκυνέει	προσκυνέετον	προσκυνέετον	προσκυνέομεν	προσκυνέετε	προσκυνέουσῐ(ν)
	subjunctive	προσκυνέω	προσκυνέῃς	προσκυνέῃ	προσκυνέητον	προσκυνέητον	προσκυνέωμεν	προσκυνέητε	προσκυνέωσῐ(ν)
	optative	προσκυνέοιμῐ	προσκυνέοις	προσκυνέοι	προσκυνέοιτον	προσκυνεοίτην	προσκυνέοιμεν	προσκυνέοιτε	προσκυνέοιεν
	imperative		προσκύνεε	προσκυνεέτω	προσκυνεετον	προσκυνεέτων		προσκυνεετε	προσκυνεόντων
middle/ passive	indicative	προσκυνέομαι	προσκυνέει/ προσκυνέῃ	προσκυνέεται	προσκυνέεσθον	προσκυνέεσθον	προσκυνεόμεθᾰ	προσκυνέεσθε	προσκυνέονται
	subjunctive	προσκυνέωμαι	προσκυνέῃ	προσκυνέηται	προσκυνέησθον	προσκυνέησθον	προσκυνεώμεθᾰ	προσκυνέησθε	προσκυνέωνται
	optative	προσκυνεοίμην	προσκυνέοιο	προσκυνέοιτο	προσκυνέοισθον	προσκυνεοίσθην	προσκυνεοίμεθᾰ	προσκυνέοισθε	προσκυνέοιντο
	imperative		προσκυνέου	προσκυνεέσθω	προσκυνέεσθον	προσκυνεέσθων		προσκυνέεσθε	προσκυνεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		προσκυνέειν				προσκυνέεσθαι
participle		προσκυνέων , προσκυνέουσᾰ , προσκύνεον				προσκυνεόμενος , προσκυνεομένη , προσκυνεόμενον

Future: προσκυνήσω, προσκυνήσομαι, προσκυνηθήσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσκυνήσω	προσκυνήσεις	προσκυνήσει	προσκυνήσετον	προσκυνήσετον	προσκυνήσομεν	προσκυνήσετε	προσκυνήσουσῐ(ν)
active	optative	προσκυνήσοιμῐ	προσκυνήσοις	προσκυνήσοι	προσκυνήσοιτον	προσκυνησοίτην	προσκυνήσοιμεν	προσκυνήσοιτε	προσκυνήσοιεν
middle	indicative	προσκυνήσομαι	προσκυνήσει/ προσκυνήσῃ	προσκυνήσεται	προσκυνήσεσθον	προσκυνήσεσθον	προσκυνησόμεθᾰ	προσκυνήσεσθε	προσκυνήσονται
middle	optative	προσκυνησοίμην	προσκυνήσοιο	προσκυνήσοιτο	προσκυνήσοισθον	προσκυνησοίσθην	προσκυνησοίμεθᾰ	προσκυνήσοισθε	προσκυνήσοιντο
passive	indicative	προσκυνηθήσομαι	προσκυνηθήσει/ προσκυνηθήσῃ	προσκυνηθήσεται	προσκυνηθήσεσθον	προσκυνηθήσεσθον	προσκυνηθησόμεθᾰ	προσκυνηθήσεσθε	προσκυνηθήσονται
passive	optative	προσκυνηθησοίμην	προσκυνηθήσοιο	προσκυνηθήσοιτο	προσκυνηθήσοισθον	προσκυνηθησοίσθην	προσκυνηθησοίμεθᾰ	προσκυνηθήσοισθε	προσκυνηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		προσκυνήσειν			προσκυνήσεσθαι		προσκυνηθήσεσθαι
participle		προσκυνήσων , προσκυνήσουσᾰ , προσκυνῆσον			προσκυνησόμενος , προσκυνησομένη , προσκυνησόμενον		προσκυνηθησόμενος , προσκυνηθησομένη , προσκυνηθησόμενον

Aorist: προσεκύνησα, προσεκυνησάμην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσεκύνησα	προσεκύνησας	προσεκύνησε	προσεκυνήσατον	προσεκυνησάτην	προσεκυνήσαμεν	προσεκυνήσατε	προσεκύνησαν
	subjunctive	προσκυνήσω	προσκυνήσῃς	προσκυνήσῃ	προσκυνήσητον	προσκυνήσητον	προσκυνήσωμεν	προσκυνήσητε	προσκυνήσωσῐ(ν)
	optative	προσκυνήσαιμῐ	προσκυνήσαις/ προσκυνήσειας	προσκυνήσαι/ προσκυνήσειε	προσκυνήσαιτον	προσκυνησαίτην	προσκυνήσαιμεν	προσκυνήσαιτε	προσκυνήσαιεν/ προσκυνήσειαν
	imperative		προσκύνησον	προσκυνησάτω	προσκυνήσατον	προσκυνησάτων		προσκυνήσατε	προσκυνησάντων
middle	indicative	προσεκυνησάμην	προσεκυνήσω	προσεκυνήσατο	προσεκυνήσασθον	προσεκυνησάσθην	προσεκυνησάμεθα	προσεκυνήσασθε	προσεκυνήσαντο
	subjunctive	προσκυνήσωμαι	προσκυνήσῃ	προσκυνήσηται	προσκυνήσησθον	προσκυνήσησθον	προσκυνησώμεθα	προσκυνήσησθε	προσκυνήσωνται
	optative	προσκυνησαίμην	προσκυνήσαιο	προσκυνήσαιτο	προσκυνήσαισθον	προσκυνησαίσθην	προσκυνησαίμεθα	προσκυνήσαισθε	προσκυνήσαιντο
	imperative		προσκύνησαι	προσκυνησάσθω	προσκυνήσασθον	προσκυνησάσθων		προσκυνήσασθε	προσκυνησάσθων
		active				middle
infinitive		προσκύνησαι				προσκυνήσασθαι
participle	m	προσκυνήσᾱς				προσκυνησάμενος
	f	προσκυνήσᾱσα				προσκυνησαμένη
	n	προσκύνησαν				προσκυνησάμενον

References

προσκυνέω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
προσκυνέω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
«προσκυνέω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
“G4352”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979

Definify.com

Definition 2025

προσκυνέω

προσκυνέω

Ancient Greek

Verb

Inflection

References

Etymology

Pronunciation

Similar Results