Dutch

Verb

bleiten

1. (intransitive, chiefly Belgium) to shed tears, to cry

• Excuseer mij als ik niet uit mijn woorden kom. Of als ik begin te bleiten. Volwassen mannen die bleiten zijn belachelijk, ik weet het. (Louis van Dievel, in the novel De Pruimelaarstraat, 2011)

• Forgive me if I can't find the words. Or if I start crying. Grown-up men who cry are ridiculous, I know.

• En mijn kinderen bleiten! Enfin, ik hen in hun knieschijfjes geschoten. Maar ik dwaal af.

• And my children are crying! Well, I did shoot them in the kneecaps. But I digress. (Herman Brusselmans, in the novel Logica voor Idioten, 1997)

• Alleen al het simpele feit dat een miljoen Vlamingen een homo van vlees en bloed leert kennen, hem soms ziet bleiten als een klein kind, doet meer voor de verdraagzaamheid dan duizend meetings en pamfletten. (Jan Desmet, in the magazine Humo, 2000)

• Just the simple fact that a million Flemings are getting to know a real homosexual, are seeing him sometimes shed tears like a small child, does more for tolerance than thousands of meetings and pamphlets.

Inflection

Some speakers consider the verb to be blijten, the past singular to be bleet and the past participle to be gebleten. This is not generally accepted.

Synonyms

• wenen
• schreien
• schriën
• huilen
• grienen
• tranen
• snikken
• janken

Derived terms

• bleitkous
• bleiter
• bleiterig