Definify.com
Definition 2025
brunchen
brunchen
Dutch
Verb
brunchen
- (intranstive) to (have) brunch, take a single meal serving as both (late) breakfast and (early) lunch
Inflection
| Inflection of brunchen (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | brunchen | |||
| past singular | brunchte | |||
| past participle | gebruncht | |||
| infinitive | brunchen | |||
| gerund | brunchen n | |||
| verbal noun | — | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | brunch | brunchte | ||
| 2nd person sing. (jij) | bruncht | brunchte | ||
| 2nd person sing. (u) | bruncht | brunchte | ||
| 2nd person sing. (gij) | bruncht | brunchte | ||
| 3rd person singular | bruncht | brunchte | ||
| plural | brunchen | brunchten | ||
| subjunctive sing.1 | brunche | brunchte | ||
| subjunctive plur.1 | brunchen | brunchten | ||
| imperative sing. | brunch | |||
| imperative plur.1 | bruncht | |||
| participles | brunchend | gebruncht | ||
| 1) Archaic. | ||||
Etymology 2
Non-lemma forms.
Noun
brunchen
- Plural form of brunch