Definify.com
Definition 2025
dankon
dankon
Old High German
Etymology
From Proto-Germanic *þankōną, akin to Old English þancian, Old Norse þakka
Verb
dankōn
- to thank
Conjugation
Conjugation of dankōn (weak class 2)
| infinitive | dankōn | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | dankom | dankota |
| 2nd person singular | dankos | dankotos |
| 3rd person singular | dankot | dankota |
| 1st person plural | dankom, dankomes | dankotum, dankotumes |
| 2nd person plural | dankot | dankotut |
| 3rd person plural | dankont | dankotun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | danko | dankoti |
| 2nd person singular | dankos | dankotis |
| 3rd person singular | danko | dankoti |
| 1st person plural | dankom, dankomes | dankotim, dankotimes |
| 2nd person plural | dankot | dankotit |
| 3rd person plural | dankon | dankotin |
| imperative | present | |
| singular | danko | |
| plural | dankot | |
| participle | present | past |
| dankonti | gidankot | |