Definify.com
Definition 2025
dejectus
dejectus
Latin
Noun
dējectus m (genitive dējectūs); fourth declension
- Alternative form of dēiectus
Inflection
Fourth declension.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| nominative | dējectus | dējectūs |
| genitive | dējectūs | dējectuum |
| dative | dējectuī | dējectibus |
| accusative | dējectum | dējectūs |
| ablative | dējectū | dējectibus |
| vocative | dējectus | dējectūs |
Adjective
dējectus m (feminine dējecta, neuter dējectum); first/second declension
- Alternative form of dēiectus
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | dējectus | dējecta | dējectum | dējectī | dējectae | dējecta | |
| genitive | dējectī | dējectae | dējectī | dējectōrum | dējectārum | dējectōrum | |
| dative | dējectō | dējectō | dējectīs | ||||
| accusative | dējectum | dējectam | dējectum | dējectōs | dējectās | dējecta | |
| ablative | dējectō | dējectā | dējectō | dējectīs | |||
| vocative | dējecte | dējecta | dējectum | dējectī | dējectae | dējecta | |
References
- dejectus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Félix Gaffiot (1934), “dejectus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.