Definify.com
Definition 2025
kolken
kolken
Dutch
Verb
kolken
- to whirl, to churn
- to rise or descend in a whirl
- Er was al een gat in de dijk gekolkt. - The whirling waters had already breached the dyke
- to experience strong emotions, to seethe
- Hij kolkte inwendig van woede, maar bleef kalm - Inwardly he was seething for anger, but he stayed calm.
Inflection
| Inflection of kolken (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | kolken | |||
| past singular | kolkte | |||
| past participle | gekolkt | |||
| infinitive | kolken | |||
| gerund | kolken n | |||
| verbal noun | — | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | kolk | kolkte | ||
| 2nd person sing. (jij) | kolkt | kolkte | ||
| 2nd person sing. (u) | kolkt | kolkte | ||
| 2nd person sing. (gij) | kolkt | kolkte | ||
| 3rd person singular | kolkt | kolkte | ||
| plural | kolken | kolkten | ||
| subjunctive sing.1 | kolke | kolkte | ||
| subjunctive plur.1 | kolken | kolkten | ||
| imperative sing. | kolk | |||
| imperative plur.1 | kolkt | |||
| participles | kolkend | gekolkt | ||
| 1) Archaic. | ||||