Definify.com

Definition 2024

rukka

rukka

Finnish

Adverb

rukka

  1. poor (pitiful); used always together with a noun or proper noun that shows the object of pitying.
    • lapsirukka
      • poor child
    • Pekka-rukka
      • poor Pekka

Synonyms

Anagrams

Gothic

Etymology

From Proto-Germanic *rukkô.

Noun

  1. distaff

Descendants

Icelandic

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈrʏhka/
    Rhymes: -ʏhka

Verb

rukka ‎(weak verb, third-person singular past indicative rukkaði, supine rukkað)

  1. to collect payment from (someone)

Conjugation

rukkast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að rukkast
supine
(sagnbót) 		rukkast
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		rukkandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég rukkast við rukkumst present
(nútíð) 		ég rukkist við rukkumst
þú rukkast þið rukkist þú rukkist þið rukkist
hann, hún, það rukkast þeir, þær, þau rukkast hann, hún, það rukkist þeir, þær, þau rukkist
past
(þátíð) 		ég rukkaðist við rukkuðumst past
(þátíð) 		ég rukkaðist við rukkuðumst
þú rukkaðist þið rukkuðust þú rukkaðist þið rukkuðust
hann, hún, það rukkaðist þeir, þær, þau rukkuðust hann, hún, það rukkaðist þeir, þær, þau rukkuðust
imperative
(boðháttur) 		rukkast (þú) rukkist (þið)
Forms with appended personal pronoun
rukkastu rukkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

See also

Similar Results