Definify.com
Definition 2025
slitan
slitan
Old English
Verb
slītan
Conjugation
Conjugation of slītan (strong class 1)
infinitive | slītan | tō slītanne |
---|---|---|
indicative | present | past |
1st-person singular | slīte | slāt |
2nd-person singular | slītest | slite |
3rd-person singular | slīteþ | slāt |
plural | slītaþ | sliton |
subjunctive | present | past |
singular | slīte | slite |
plural | slīten | sliten |
imperative | ||
singular | slīt | |
plural | slītaþ | |
participle | present | past |
slītende | (ġe)sliten |
Descendants
- English: slite
Old Saxon
Etymology
From Proto-Germanic *slītaną, whence also Old English slītan.
Verb
slītan
Conjugation
Conjugation of slītan (strong class 1)
infinitive | slītan | |
---|---|---|
indicative | present | past |
1st person singular | slītu | slēt |
2nd person singular | slītis | sliti |
3rd person singular | slītid | slēt |
plural | slītad | slitun |
subjunctive | present | past |
1st person singular | slīte | sliti |
2nd person singular | slītes | slitis |
3rd person singular | slīte | sliti |
plural | slīten | slitin |
imperative | present | |
singular | slīt | |
plural | slītad | |
participle | present | past |
slītandi | gislitan, slitan |