Definify.com
Definition 2025
stigen
stigen
Middle Dutch
Etymology
From Old Dutch stīgan, from Proto-Germanic *stīganą.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈstiːɣən/
Verb
stigen
Conjugation
This verb needs an inflection-table template.
Descendants
- Dutch: stijgen
Middle Low German
Pronunciation
- IPA(key): /stiːɣɘn/
Etymology
From Old Saxon stigan (“to ascend”), from Proto-Germanic *stīganą.
Verb
stigen
Conjugation
Conjugation of stigen as a class 1 strong verb
| Plain Infinitive | stîgen
|
|||
|---|---|---|---|---|
| Full Infinitive (Gerund) | tô stîgene or tô stîgende | |||
| Verbal Noun | stîgen or stîgent | |||
| Participles | Imperatives | |||
| Present | stîgende | 2nd Person Singular | stîch | |
| Past | gestēgen | 2nd Person Plural | stîget | |
| Indicative | Subjunctive | |||
| Present | Preterite | Present | Preterite | |
| 1st Person Singular | stîge | stêch | stîge | stēge |
| 2nd Person Singular | stîgest or stîchst | stēgest | stîgest | stēgest |
| 3rd Person Singular | stîget or stîcht | stêch | stîget | stēge |
| Plural | stîgen (stîgetnote) | stēgen | stîgen | stēgen |