Definify.com
Definition 2024
uitwaaieren
uitwaaieren
Dutch
Verb
uitwaaieren
- to fan out, to spread out
- Zijn zwarte mantel waaierde uit achter hem als de vleugels van een vogel
Inflection
| Inflection of uitwaaieren (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | uitwaaieren | |||
| past singular | waaierde uit | |||
| past participle | uitgewaaierd | |||
| infinitive | uitwaaieren | |||
| gerund | uitwaaieren n | |||
| verbal noun | — | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | waaier uit | waaierde uit | uitwaaier | uitwaaierde |
| 2nd person sing. (jij) | waaiert uit | waaierde uit | uitwaaiert | uitwaaierde |
| 2nd person sing. (u) | waaiert uit | waaierde uit | uitwaaiert | uitwaaierde |
| 2nd person sing. (gij) | waaiert uit | waaierde uit | uitwaaiert | uitwaaierde |
| 3rd person singular | waaiert uit | waaierde uit | uitwaaiert | uitwaaierde |
| plural | waaieren uit | waaierden uit | uitwaaieren | uitwaaierden |
| subjunctive sing.1 | waaiere uit | waaierde uit | uitwaaiere | uitwaaierde |
| subjunctive plur.1 | waaieren uit | waaierden uit | uitwaaieren | uitwaaierden |
| imperative sing. | waaier uit | |||
| imperative plur.1 | waaiert uit | |||
| participles | uitwaaierend | uitgewaaierd | ||
| 1) Archaic. | ||||