Definify.com
Definition 2024
Μαντινεύς
Μαντινεύς
Ancient Greek
Noun
Μαντινεύς • (Mantineús) m (genitive Μαντινέως); third declension
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ Μαντινεύς | τὼ Μαντινῆ | οἱ Μαντινῆς | ||||||||||
| Genitive | τοῦ Μαντινέως | τοῖν Μαντινέοιν | τῶν Μαντινέων | ||||||||||
| Dative | τῷ Μαντινέῐ̈ / Μαντινεῖ | τοῖν Μαντινέοιν | τοῖς Μαντινεῦσῐ(ν) | ||||||||||
| Accusative | τὸν Μαντινέᾱ | τὼ Μαντινῆ | τοὺς Μαντινέᾱς | ||||||||||
| Vocative | Μαντινεῦ | Μαντινῆ | Μαντινῆς | ||||||||||
| Notes: | This table gives Attic inflectional endings. For declension in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. | ||||||||||||
Descendants
- Greek: Μαντινεύς (Mantinéfs); Μαντινέας (Mantinéas)
- Latin: Mantineus
References
- Woodhouse, S. C. (1910) English-Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language, London: Routledge & Kegan Paul Limited, page 1,016