Definify.com
Definition 2024
διλοχίτης
διλοχίτης
Ancient Greek
Noun
δῐλοχῑ́της • (dilokhī́tēs) m (genitive διλοχῑ́του); first declension
Declension
First declension of διλοχῑ́της, διλοχῑ́του
| Case / # | Singular | Dual | Plural |
|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ διλοχῑ́της | τὼ διλοχῑ́τᾱ | αἱ διλοχῖται |
| Genitive | τῆς διλοχῑ́του | τοῖν διλοχῑ́ταιν | τῶν διλοχῑτῶν |
| Dative | τῇ διλοχῑ́τῃ | τοῖν διλοχῑ́ταιν | ταῖς διλοχῑ́ταις |
| Accusative | τὴν διλοχῑ́την | τὼ διλοχῑ́τᾱ | τὰς διλοχῑ́τᾱς |
| Vocative | διλοχῖτᾰ | διλοχῑ́τᾱ | διλοχῖται |
Descendants
- Latin: dilochītēs
- English: dilochite
- French: dilochite
References
- διλοχίτης in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- «διλοχίτης» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- «διλοχίτης» in the Diccionario Griego–Español en línea (© 2006–2016)
- «διλοχίτης» in Trapp, Erich, et al. (1994–2007) Lexikon zur byzantinischen Gräzität besonders des 9.-12. Jahrhunderts [the Lexicon of Byzantine Hellenism, Particularly the 9th-12th Centuries], Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften