Definify.com
Definition 2024
ματαιότης
ματαιότης
Ancient Greek
- (4th AD Koine) IPA(key): /mateótis/
- (10th AD Byzantine) IPA(key): /mateótis/
- (15th AD Constantinopolitan) IPA(key): /mateótis/
Noun
ματαιότης • (mataiótēs) f (genitive ματαιότητος); third declension
Inflection
Third declension of ματαιότης, ματαιότητος
Case / # | Singular | Dual | Plural |
---|---|---|---|
Nominative | ματαιότης | ματαιότητε | ματαιότητες |
Genitive | ματαιότητος | ματαιοτήτοιν | ματαιοτήτων |
Dative | ματαιότητῐ | ματαιοτήτοιν | ματαιότησῐ(ν) |
Accusative | ματαιότητᾰ | ματαιότητε | ματαιότητᾰς |
Vocative | ματαιότη | ματαιότητε | ματαιότητες |
References
- ματαιότης in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- «ματαιότης» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- Bauer, Walter et al. (2001) A Greek-English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
- “G3153”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979
Greek
Etymology
From Ancient Greek ματαιότης (mataiótēs)
Noun
ματαιότης • (mataiótis) f
- Katharevousa form of ματαιότητα (mataiótita)
- ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης
- mataiótis mataiotíton, ta pánta mataiótis
- Vanity of vanities; all is vanity. (Ecclesiastes)
- ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης