Definify.com
Definition 2024
στοιχειωδέστατος
στοιχειωδέστατος
Ancient Greek
Adjective
στοιχειωδέστᾰτος • (stoikheiōdéstatos)
- superlative degree of στοιχειώδης (stoikheiṓdēs)
Declension
Declension of στοιχειωδέστᾰτος; στοιχειωδεστᾰ́τη; στοιχειωδέστᾰτον
| Number | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | ||||
| Nominative | στοιχειωδέστᾰτος | στοιχειωδεστᾰ́τη | στοιχειωδέστᾰτον | στοιχειωδεστᾰ́τω | στοιχειωδεστᾰ́τᾱ | στοιχειωδεστᾰ́τω | στοιχειωδέστᾰτοι | στοιχειωδέστᾰται | στοιχειωδέστᾰτᾰ | ||||
| Genitive | στοιχειωδεστᾰ́του | στοιχειωδεστᾰ́της | στοιχειωδεστᾰ́του | στοιχειωδεστᾰ́τοιν | στοιχειωδεστᾰ́ταιν | στοιχειωδεστᾰ́τοιν | στοιχειωδεστᾰ́των | στοιχειωδεστᾰ́των | στοιχειωδεστᾰ́των | ||||
| Dative | στοιχειωδεστᾰ́τῳ | στοιχειωδεστᾰ́τῃ | στοιχειωδεστᾰ́τῳ | στοιχειωδεστᾰ́τοιν | στοιχειωδεστᾰ́ταιν | στοιχειωδεστᾰ́τοιν | στοιχειωδεστᾰ́τοις | στοιχειωδεστᾰ́ταις | στοιχειωδεστᾰ́τοις | ||||
| Accusative | στοιχειωδέστᾰτον | στοιχειωδεστᾰ́την | στοιχειωδέστᾰτον | στοιχειωδεστᾰ́τω | στοιχειωδεστᾰ́τᾱ | στοιχειωδεστᾰ́τω | στοιχειωδεστᾰ́τους | στοιχειωδεστᾰ́τᾱς | στοιχειωδέστᾰτᾰ | ||||
| Vocative | στοιχειωδέστᾰτε | στοιχειωδεστᾰ́τη | στοιχειωδέστᾰτον | στοιχειωδεστᾰ́τω | στοιχειωδεστᾰ́τᾱ | στοιχειωδεστᾰ́τω | στοιχειωδέστᾰτοι | στοιχειωδέστᾰται | στοιχειωδέστᾰτᾰ | ||||
| Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | ||||||||||
| στοιχειωδεστᾰ́τως | στοιχειωδεστᾰτώτερος | στοιχειωδεστᾰτώτᾰτος | |||||||||||
| Notes: | This table gives Attic inflectional endings. For declension in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. | ||||||||||||
References
- ‹στοιχειωδέστατος› s.v. «στοιχειώδης» on page 1,433/1 of Liddell & Scott’s Greek–English Lexicon (8th ed., 1897), Oxford: At the Clarendon Press