Definify.com

Definition 2024


בכור

בכור

Hebrew

Root
ב־כ־ר

Noun

בְּכוֹר (b'khór) m

  1. firstborn
    • Numbers 3:40, with translation of the Jewish Publication Society:
      וַיֹּאמֶר יְהוָה אֶל־מֹשֶׁה פְּקֹד כָּל־בְּכֹר זָכָר לִבְנֵי יִשְׂרָאֵל מִבֶּן־חֹדֶשׁ וָמָעְלָה וְשָׂא אֵת מִסְפַּר שְׁמֹתָם׃
      vayómer YHVH 'el-moshé p'kód kol-b'khór zakhár liv'néi yisra'él miben-khódesh vamá'la v'sá 'ét mispár sh'motám.
      wayyṓmer YHWH ʾel-mōše pəqōḏ kol-bəḵōr zāḵār liḇənē yiśrāʾēl mibben-ḥṓḏeš wāmā́ʿlā wəśā ʾēṯ mispar šəmōṯām.
      And the LORD said unto Moses: 'Number all the first-born males of the children of Israel from a month old and upward, and take the number of their names.

Declension

Synonyms

Antonyms

  • בֶּן זְקוּנִים (ben zikuním)

Yiddish

Etymology

From Hebrew בְּכוֹר.

Noun

בכור (bkhor) m, plural בכורים (bkhorem)

  1. firstborn son

Related terms