Definify.com
Definition 2024
ब्रह्मचर्य
ब्रह्मचर्य
Sanskrit
Noun
ब्रह्मचर्य • (brahma-cárya) n
- Brahmacharya: the study of the Veda
- the state of an unmarried religious student
- a state of continence and chastity
- in accusative with √grah, √car, √vas, ā-√gam, upa-√i — to practise chastity
Declension
| Neuter a-stem declension of ब्रह्मचर्य | |||
|---|---|---|---|
| Nom. sg. | ब्रह्मचर्यम् (brahmacaryam) | ||
| Gen. sg. | ब्रह्मचर्यस्य (brahmacaryasya) | ||
| Singular | Dual | Plural | |
| Nominative | ब्रह्मचर्यम् (brahmacaryam) | ब्रह्मचर्ये (brahmacarye) | ब्रह्मचर्याणि (brahmacaryāṇi) |
| Vocative | ब्रह्मचर्य (brahmacarya) | ब्रह्मचर्ये (brahmacarye) | ब्रह्मचर्याणि (brahmacaryāṇi) |
| Accusative | ब्रह्मचर्यम् (brahmacaryam) | ब्रह्मचर्ये (brahmacarye) | ब्रह्मचर्याणि (brahmacaryāṇi) |
| Instrumental | ब्रह्मचर्येण (brahmacaryeṇa) | ब्रह्मचर्याभ्याम् (brahmacaryābhyām) | ब्रह्मचर्यैः (brahmacaryaiḥ) |
| Dative | ब्रह्मचर्या (brahmacaryā) | ब्रह्मचर्याभ्याम् (brahmacaryābhyām) | ब्रह्मचर्येभ्यः (brahmacaryebhyaḥ) |
| Ablative | ब्रह्मचर्यात् (brahmacaryāt) | ब्रह्मचर्याभ्याम् (brahmacaryābhyām) | ब्रह्मचर्येभ्यः (brahmacaryebhyaḥ) |
| Genitive | ब्रह्मचर्यस्य (brahmacaryasya) | ब्रह्मचर्ययोः (brahmacaryayoḥ) | ब्रह्मचर्याणाम् (brahmacaryāṇām) |
| Locative | ब्रह्मचर्ये (brahmacarye) | ब्रह्मचर्ययोः (brahmacaryayoḥ) | ब्रह्मचर्येषु (brahmacaryeṣu) |
Related terms
- ब्रह्मचारिन् (brahmacārin) (brahma-cārín)
Descendants
References
- Sir Monier Monier-Williams (1898) A Sanskrit-English dictionary etymologically and philologically arranged with special reference to cognate Indo-European languages, Oxford: Clarendon Press, page 0738