Definify.com
Definition 2024
व्रत
व्रत
Sanskrit
Noun
व्रत • (vrata) n
- will
- command
- law
- ordinance
- rule
- obedience
- service
- dominion, realm
- sphere of action, function, mode or manner of life
- conduct
- manner, usage, custom
- a religious vow or practice
- any pious observance
- meritorious act of devotion or austerity
- solemn vow
- rule
- holy practice
Declension
| Neuter a-stem declension of व्रत | |||
|---|---|---|---|
| Nom. sg. | व्रतम् (vratam) | ||
| Gen. sg. | व्रतस्य (vratasya) | ||
| Singular | Dual | Plural | |
| Nominative | व्रतम् (vratam) | व्रते (vrate) | व्रतानि (vratāni) |
| Vocative | व्रत (vrata) | व्रते (vrate) | व्रतानि (vratāni) |
| Accusative | व्रतम् (vratam) | व्रते (vrate) | व्रतानि (vratāni) |
| Instrumental | व्रतेन (vratena) | व्रताभ्याम् (vratābhyām) | व्रतैः (vrataiḥ) |
| Dative | व्रता (vratā) | व्रताभ्याम् (vratābhyām) | व्रतेभ्यः (vratebhyaḥ) |
| Ablative | व्रतात् (vratāt) | व्रताभ्याम् (vratābhyām) | व्रतेभ्यः (vratebhyaḥ) |
| Genitive | व्रतस्य (vratasya) | व्रतयोः (vratayoḥ) | व्रतानाम् (vratānām) |
| Locative | व्रते (vrate) | व्रतयोः (vratayoḥ) | व्रतेषु (vrateṣu) |
References
- Sir Monier Monier-Williams (1898) A Sanskrit-English dictionary etymologically and philologically arranged with special reference to cognate Indo-European languages, Oxford: Clarendon Press, page 1042