Definify.com
Definition 2024
सुराकार
सुराकार
Sanskrit
Noun
सुराकार • (surākāra) m
- distiller (VS.)
Declension
| Neuter a-stem declension of सुराकार | |||
|---|---|---|---|
| Nom. sg. | सुराकारम् (surākāram) | ||
| Gen. sg. | सुराकारस्य (surākārasya) | ||
| Singular | Dual | Plural | |
| Nominative | सुराकारम् (surākāram) | सुराकारे (surākāre) | सुराकाराणि (surākārāṇi) |
| Vocative | सुराकार (surākāra) | सुराकारे (surākāre) | सुराकाराणि (surākārāṇi) |
| Accusative | सुराकारम् (surākāram) | सुराकारे (surākāre) | सुराकाराणि (surākārāṇi) |
| Instrumental | सुराकारेण (surākāreṇa) | सुराकाराभ्याम् (surākārābhyām) | सुराकारैः (surākāraiḥ) |
| Dative | सुराकारा (surākārā) | सुराकाराभ्याम् (surākārābhyām) | सुराकारेभ्यः (surākārebhyaḥ) |
| Ablative | सुराकारात् (surākārāt) | सुराकाराभ्याम् (surākārābhyām) | सुराकारेभ्यः (surākārebhyaḥ) |
| Genitive | सुराकारस्य (surākārasya) | सुराकारयोः (surākārayoḥ) | सुराकाराणाम् (surākārāṇām) |
| Locative | सुराकारे (surākāre) | सुराकारयोः (surākārayoḥ) | सुराकारेषु (surākāreṣu) |
References
- Sir Monier Monier-Williams (1898) A Sanskrit-English dictionary etymologically and philologically arranged with special reference to cognate Indo-European languages, Oxford: Clarendon Press, page 1235