Definify.com

Definition 2024

ἀρνέομαι

Ancient Greek

(4th AD Koine) IPA^(key): /arnéome/

(10th AD Byzantine) IPA^(key): /arnéome/

(15th AD Constantinopolitan) IPA^(key): /aɾnéome/

Verb

ἀρνέομαι • ‎(arnéomai)

to deny, disown
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 14.212
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 8.358
- Homeric Hymn to Hermes 390
- 424 BCE, Euripides, Hecuba 303
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 2.174
to refuse
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 21.345
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 3.1
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 1.249
- 330 BCE, Demosthenes, On the Crown 282
- 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, For Phormio 34
(absolute) to say "no", decline, refuse
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 19.304
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 23.42

Inflection

Present: ἀρνῶ, ἀρνοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀρνῶ	ἀρνεῖς	ἀρνεῖ	ἀρνεῖτον	ἀρνεῖτον	ἀρνοῦμεν	ἀρνεῖτε	ἀρνοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἀρνῶ	ἀρνῇς	ἀρνῇ	ἀρνῆτον	ἀρνῆτον	ἀρνῶμεν	ἀρνῆτε	ἀρνῶσῐ(ν)
	optative	ἀρνοίην/ ἀρνοῖμῐ	ἀρνοίης/ ἀρνοῖς	ἀρνοίη/ ἀρνοῖ	ἀρνοίητον/ ἀρνοῖτον	ἀρνοιήτην/ ἀρνοίτην	ἀρνοίημεν/ ἀρνοῖμεν	ἀρνοίητε/ ἀρνοῖτε	ἀρνοίησᾰν/ ἀρνοῖεν
	imperative		ἄρνει	ἀρνείτω	ἀρνεῖτον	ἀρνείτων		ἀρνεῖτε	ἀρνούντων
middle/ passive	indicative	ἀρνοῦμαι	ἀρνῇ/ ἀρνεῖ	ἀρνεῖται	ἀρνεῖσθον	ἀρνεῖσθον	ἀρνούμεθᾰ	ἀρνεῖσθε	ἀρνοῦνται
	subjunctive	ἀρνῶμαι	ἀρνῇ	ἀρνῆται	ἀρνῆσθον	ἀρνῆσθον	ἀρνώμεθᾰ	ἀρνῆσθε	ἀρνῶνται
	optative	ἀρνοίμην	ἀρνοῖο	ἀρνοῖτο	ἀρνοῖσθον	ἀρνοίσθην	ἀρνοίμεθᾰ	ἀρνοῖσθε	ἀρνοῖντο
	imperative		ἀρνοῦ	ἀρνείσθω	ἀρνεῖσθον	ἀρνείσθων		ἀρνεῖσθε	ἀρνείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀρνεῖν				ἀρνεῖσθαι
participle		ἀρνῶν , ἀρνοῦσᾰ , ἀρνοῦν				ἀρνούμενος , ἀρνουμένη , ἀρνούμενον

Present: ἀρνέω, ἀρνέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀρνέω	ἀρνέεις	ἀρνέει	ἀρνέετον	ἀρνέετον	ἀρνέομεν	ἀρνέετε	ἀρνέουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀρνέω	ἀρνέῃς	ἀρνέῃ	ἀρνέητον	ἀρνέητον	ἀρνέωμεν	ἀρνέητε	ἀρνέωσῐ(ν)
	optative	ἀρνέοιμῐ	ἀρνέοις	ἀρνέοι	ἀρνέοιτον	ἀρνεοίτην	ἀρνέοιμεν	ἀρνέοιτε	ἀρνέοιεν
	imperative		ἄρνεε	ἀρνεέτω	ἀρνεετον	ἀρνεέτων		ἀρνεετε	ἀρνεόντων
middle/ passive	indicative	ἀρνέομαι	ἀρνέει/ ἀρνέῃ	ἀρνέεται	ἀρνέεσθον	ἀρνέεσθον	ἀρνεόμεθᾰ	ἀρνέεσθε	ἀρνέονται
	subjunctive	ἀρνέωμαι	ἀρνέῃ	ἀρνέηται	ἀρνέησθον	ἀρνέησθον	ἀρνεώμεθᾰ	ἀρνέησθε	ἀρνέωνται
	optative	ἀρνεοίμην	ἀρνέοιο	ἀρνέοιτο	ἀρνέοισθον	ἀρνεοίσθην	ἀρνεοίμεθᾰ	ἀρνέοισθε	ἀρνέοιντο
	imperative		ἀρνέου	ἀρνεέσθω	ἀρνέεσθον	ἀρνεέσθων		ἀρνέεσθε	ἀρνεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀρνέειν				ἀρνέεσθαι
participle		ἀρνέων , ἀρνέουσᾰ , ἄρνεον				ἀρνεόμενος , ἀρνεομένη , ἀρνεόμενον

Future: ἀρνήσω, ἀρνήσομαι, ἀρνηθήσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀρνήσω	ἀρνήσεις	ἀρνήσει	ἀρνήσετον	ἀρνήσετον	ἀρνήσομεν	ἀρνήσετε	ἀρνήσουσῐ(ν)
active	optative	ἀρνήσοιμῐ	ἀρνήσοις	ἀρνήσοι	ἀρνήσοιτον	ἀρνησοίτην	ἀρνήσοιμεν	ἀρνήσοιτε	ἀρνήσοιεν
middle	indicative	ἀρνήσομαι	ἀρνήσει/ ἀρνήσῃ	ἀρνήσεται	ἀρνήσεσθον	ἀρνήσεσθον	ἀρνησόμεθᾰ	ἀρνήσεσθε	ἀρνήσονται
middle	optative	ἀρνησοίμην	ἀρνήσοιο	ἀρνήσοιτο	ἀρνήσοισθον	ἀρνησοίσθην	ἀρνησοίμεθᾰ	ἀρνήσοισθε	ἀρνήσοιντο
passive	indicative	ἀρνηθήσομαι	ἀρνηθήσει/ ἀρνηθήσῃ	ἀρνηθήσεται	ἀρνηθήσεσθον	ἀρνηθήσεσθον	ἀρνηθησόμεθᾰ	ἀρνηθήσεσθε	ἀρνηθήσονται
passive	optative	ἀρνηθησοίμην	ἀρνηθήσοιο	ἀρνηθήσοιτο	ἀρνηθήσοισθον	ἀρνηθησοίσθην	ἀρνηθησοίμεθᾰ	ἀρνηθήσοισθε	ἀρνηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἀρνήσειν			ἀρνήσεσθαι		ἀρνηθήσεσθαι
participle		ἀρνήσων , ἀρνήσουσᾰ , ἄρνησον			ἀρνησόμενος , ἀρνησομένη , ἀρνησόμενον		ἀρνηθησόμενος , ἀρνηθησομένη , ἀρνηθησόμενον

Aorist: ἤρνησα, ἠρνησάμην, ἠρνήθην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἤρνησα	ἤρνησας	ἤρνησε	ἠρνήσατον	ἠρνησάτην	ἠρνήσαμεν	ἠρνήσατε	ἤρνησαν
	subjunctive	ἀρνήσω	ἀρνήσῃς	ἀρνήσῃ	ἀρνήσητον	ἀρνήσητον	ἀρνήσωμεν	ἀρνήσητε	ἀρνήσωσῐ(ν)
	optative	ἀρνήσαιμῐ	ἀρνήσαις/ ἀρνήσειας	ἀρνήσαι/ ἀρνήσειε	ἀρνήσαιτον	ἀρνησαίτην	ἀρνήσαιμεν	ἀρνήσαιτε	ἀρνήσαιεν/ ἀρνήσειαν
	imperative		ἄρνησον	ἀρνησάτω	ἀρνήσατον	ἀρνησάτων		ἀρνήσατε	ἀρνησάντων
middle	indicative	ἠρνησάμην	ἠρνήσω	ἠρνήσατο	ἠρνήσασθον	ἠρνησάσθην	ἠρνησάμεθα	ἠρνήσασθε	ἠρνήσαντο
	subjunctive	ἀρνήσωμαι	ἀρνήσῃ	ἀρνήσηται	ἀρνήσησθον	ἀρνήσησθον	ἀρνησώμεθα	ἀρνήσησθε	ἀρνήσωνται
	optative	ἀρνησαίμην	ἀρνήσαιο	ἀρνήσαιτο	ἀρνήσαισθον	ἀρνησαίσθην	ἀρνησαίμεθα	ἀρνήσαισθε	ἀρνήσαιντο
	imperative		ἄρνησαι	ἀρνησάσθω	ἀρνήσασθον	ἀρνησάσθων		ἀρνήσασθε	ἀρνησάσθων
passive	indicative	ἠρνήθην	ἠρνήθης	ἠρνήθη	ἠρνήθητον	ἠρνηθήτην	ἠρνήθημεν	ἠρνήθητε	ἠρνήθησαν
	subjunctive	ἀρνηθῶ	ἀρνηθῇς	ἀρνηθῇ	ἀρνηθῆτον	ἀρνηθῆτον	ἀρνηθῶμεν	ἀρνηθῆτε	ἀρνηθῶσῐ(ν)
	optative	ἀρνηθείην	ἀρνηθείης	ἀρνηθείη	ἀρνηθεῖτον/ ἀρνηθείητον	ἀρνηθείτην/ ἀρνηθειήτην	ἀρνηθεῖμεν/ ἀρνηθείημεν	ἀρνηθεῖτε/ ἀρνηθείητε	ἀρνηθεῖεν/ ἀρνηθείησαν
	imperative		ἀρνήθητι	ἀρνηθήτω	ἀρνήθητον	ἀρνηθήτων		ἀρνήθητε	ἀρνηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἄρνησαι			ἀρνήσασθαι		ἀρνηθῆναι
participle	m	ἀρνήσᾱς			ἀρνησάμενος		ἀρνηθείς
	f	ἀρνήσᾱσα			ἀρνησαμένη		ἀρνηθεῖσα
	n	ἄρνησαν			ἀρνησάμενον		ἀρνηθέν

Perfect: ἤρνηα, ἤρνημαι

number		singular			dual		plural
perfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἤρνηα	ἤρνηας	ἤρνηε	ἠρνήατον	ἠρνήατον	ἠρνήαμεν	ἠρνήατε	ἠρνήᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἠρνηὼς ὦ/ ἠρνήω	ἠρνηὼς ᾖς/ ἠρνήῃς	ἠρνηὼς ᾖ/ ἠρνήῃ	ἠρνηότε ἦτον/ ἠρνήητον	ἠρνηότε ἦτον/ ἠρνήητον	ἠρνηότες ὦμεν/ ἠρνήωμεν	ἠρνηότες ἦτε/ ἠρνήητε	ἠρνηότες ὦσῐ(ν)/ ἠρνήωσῐ(ν)
	optative	ἠρνηὼς εἴην/ ἠρνήοιμῐ/ ἠρνηοίην	ἠρνηὼς εἴης/ ἠρνήοις/ ἠρνηοίης	ἠρνηὼς εἴη/ ἠρνήοι/ ἠρνηοίη	ἠρνηότε εἴητον/ ἠρνηότε εἶτον/ ἠρνήοιτον	ἠρνηὀτε εἰήτην/ ἠρνηότε εἴτην/ ἠρνηοίτην	ἠρνηότες εἴημεν/ ἠρνηότες εἶμεν/ ἠρνήοιμεν	ἠρνηότες εἴητε/ ἠρνηότες εἶτε/ ἠρνήοιτε	ἠρνηότες εἴησαν/ ἠρνηότε εἶεν/ ἠρνήοιεν
	imperative		ἠρνηὼς ἴσθῐ	ἠρνηὼς ἔστω	ἠρνηότε ἔστον	ἠρνηότε ἔστων		ἠρνηότες ἔστε	ἠρνηότες ὄντων
middle/ passive	indicative	ἤρνημαι	ἤρνησαι	ἤρνηται	ἤρνησθον	ἤρνησθον	ἠρνήμεθα	ἤρνησθε	ἤρνηνται
	subjunctive	ἠρνημένος ὦ	ἠρνημένος ᾖς	ἠρνημένος ᾖ	ἠρνημένω ἦτον	ἠρνημένω ἦτον	ἠρνημένοι ὦμεν	ἠρνημένοι ἦτε	ἠρνημένοι ὦσῐ
	optative	ἠρνημένος εἴην	ἠρνημένος εἴης	ἠρνημένος εἴη	ἠρνημένοι εἴητον/ ἠρνημένοι εἶτον	ἠρνημένω εἰήτην/ ἠρνημένω εἴτην	ἠρνημένοι εἴημεν/ ἠρνημένοι εἶμεν	ἠρνημένοι εἴητε/ ἠρνημένοι εἶτε	ἠρνημένοι εἴησαν/ ἠρνημένοι εἶεν
	imperative		ἤρνησο	ἠρνήσθω	ἤρνησθον	ἠρνήσθων		ἤρνησθε	ἠρνήσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἠρνηέναι				ἠρνήσθαι
participle		ἠρνηώς , ἠρνηυῖα , ἠρνηός				ἠρνημένος , ἠρνημένη , ἠρνημένον

References

ἀρνέομαι in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
ἀρνέομαι in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
ἀρνέομαι in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
«ἀρνέομαι» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
«ἀρνέομαι» in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
“G720”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979
Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill

Definify.com

Definition 2024

ἀρνέομαι

ἀρνέομαι

Ancient Greek

Verb

Inflection

References

Etymology

Pronunciation

Similar Results