Definify.com
Definition 2025
Rinne
Rinne
rinne
rinne
See also: Rinne
Finnish
Noun
rinne
Declension
| Inflection of rinne (Kotus type 48/hame, nt-nn gradation) | |||
|---|---|---|---|
| nominative | rinne | rinteet | |
| genitive | rinteen | rinteiden rinteitten |
|
| partitive | rinnettä | rinteitä | |
| illative | rinteeseen | rinteisiin rinteihin |
|
| singular | plural | ||
| nominative | rinne | rinteet | |
| accusative | nom. | rinne | rinteet |
| gen. | rinteen | ||
| genitive | rinteen | rinteiden rinteitten |
|
| partitive | rinnettä | rinteitä | |
| inessive | rinteessä | rinteissä | |
| elative | rinteestä | rinteistä | |
| illative | rinteeseen | rinteisiin rinteihin |
|
| adessive | rinteellä | rinteillä | |
| ablative | rinteeltä | rinteiltä | |
| allative | rinteelle | rinteille | |
| essive | rinteenä | rinteinä | |
| translative | rinteeksi | rinteiksi | |
| instructive | — | rintein | |
| abessive | rinteettä | rinteittä | |
| comitative | — | rinteineen | |
Synonyms
- (skiing piste): laskettelurinne
German
Verb
rinne
- First-person singular present of rinnen.
- First-person singular subjunctive I of rinnen.
- Third-person singular subjunctive I of rinnen.
- Imperative singular of rinnen.
Irish
Alternative forms
Pronunciation
- IPA(key): /ˈɾˠɪn̠ʲə/
Verb
rinne
- past analytic independent of déan
See also
- dearna (dependent)
Noun
rinne f
- genitive singular of rinn
West Frisian
Etymology
From Old Frisian rinna, from Proto-Germanic *rinnaną.
Verb
rinne
- to walk
Inflection
| Strong class 3 | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | rinne | |||
| 3rd singular past | rûn | |||
| past participle | rûn | |||
| infinitive | rinne | |||
| long infinitive | rinnen | |||
| gerund | rinnen n | |||
| indicative | present tense | past tense | ||
| 1st singular | rin | rûn | ||
| 2nd singular | rinst | rûnst | ||
| 3rd singular | rint | rûn | ||
| plural | rinne | rûnen | ||
| imperative | rin | |||
| participles | rinnend | rûn | ||