Definify.com
Definition 2025
sla
sla
Dutch
Noun
sla f (uncountable, diminutive slaatje n)
Descendants
- English: slaw
Etymology 2
Verb
sla
- first-person singular present indicative of slaan
- (archaic) singular present subjunctive of slaan
- imperative of slaan
Anagrams
Old Swedish
Etymology
From Old Norse slá, from Proto-Germanic *slahaną.
Verb
slā
Conjugation
<div class="NavFrame" width: 100%;">
Conjugation of slā (strong)
| present | past | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| infinitive | slā | — | |||
| participle | slāndi | slaghin | |||
| active voice | indicative | subjunctive | imperative | indicative | subjunctive | 
| iæk | slār | slāi, -e | — | slō | slōghi, -e | 
| þū | slār | slāi, -e | slā | slōt | slōghi, -e | 
| han | slār | slāi, -e | — | slō | slōghi, -e | 
| vīr | slāum, -om | slāum, -om | slāum, -om | slōghum, -om | slōghum, -om | 
| īr | slāin | slāin | slāin | slōghin | slōghin | 
| þēr | slāa | slāin | — | slōghu, -o | slōghin | 
| mediopassive voice | indicative | subjunctive | imperative | indicative | subjunctive | 
| iæk | slās | slāis, -es | — | slōs | slōghis, -es | 
| þū | slās | slāis, -es | — | slōts | slōghis, -es | 
| han | slās | slāis, -es | — | slōs | slōghis, -es | 
| vīr | slāums, -oms | slāums, -oms | — | slōghums, -oms | slōghums, -oms | 
| īr | slāins | slāins | — | slōghins | slōghins | 
| þēr | slāas | slāins | — | slōghus, -os | slōghins | 
Descendants
- Swedish: slå