Definify.com
Definition 2024
aanbreken
aanbreken
Dutch
Verb
aanbreken
- (intransitive) to begin, to onset
- (transitive) to break into, to open for the first time
Inflection
| Inflection of aanbreken (strong class 4, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aanbreken | |||
| past singular | brak aan | |||
| past participle | aangebroken | |||
| infinitive | aanbreken | |||
| gerund | aanbreken n | |||
| verbal noun | — | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | breek aan | brak aan | aanbreek | aanbrak |
| 2nd person sing. (jij) | breekt aan | brak aan | aanbreekt | aanbrak |
| 2nd person sing. (u) | breekt aan | brak aan | aanbreekt | aanbrak |
| 2nd person sing. (gij) | breekt aan | braakt aan | aanbreekt | aanbraakt |
| 3rd person singular | breekt aan | brak aan | aanbreekt | aanbrak |
| plural | breken aan | braken aan | aanbreken | aanbraken |
| subjunctive sing.1 | breke aan | brake aan | aanbreke | aanbrake |
| subjunctive plur.1 | breken aan | braken aan | aanbreken | aanbraken |
| imperative sing. | breek aan | |||
| imperative plur.1 | breekt aan | |||
| participles | aanbrekend | aangebroken | ||
| 1) Archaic. | ||||