Definify.com
Definition 2025
barbarus
barbarus
Latin
Etymology
From Ancient Greek βάρβαρος (bárbaros, “foreign, strange”) onomatopoeic (mimicking foreign languages, akin to 'blah blah').
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈbar.ba.rus/, [ˈbar.ba.rʊs]
 
Adjective
barbarus m (feminine barbara, neuter barbarum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | barbarus | barbara | barbarum | barbarī | barbarae | barbara | |
| genitive | barbarī | barbarae | barbarī | barbarōrum | barbarārum | barbarōrum | |
| dative | barbarō | barbarō | barbarīs | ||||
| accusative | barbarum | barbaram | barbarum | barbarōs | barbarās | barbara | |
| ablative | barbarō | barbarā | barbarō | barbarīs | |||
| vocative | barbare | barbara | barbarum | barbarī | barbarae | barbara | |
Derived terms
- barbaracuinus
 - barbaracus
 
Noun
barbarus m (genitive barbarī); second declension
- a foreigner
 - a savage
 - an uncivilized man
 
Inflection
Second declension.
| Case | Singular | Plural | 
|---|---|---|
| nominative | barbarus | barbarī | 
| genitive | barbarī | barbarōrum | 
| dative | barbarō | barbarīs | 
| accusative | barbarum | barbarōs | 
| ablative | barbarō | barbarīs | 
| vocative | barbare | barbarī | 
References
- barbarus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
 - barbarus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
 - BARBARUS in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
 - Félix Gaffiot (1934), “barbarus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.