Definify.com

Definition 2024

See also: belge

Belge m, f ‎(plural Belges)

See also: Belge

belge m, f ‎(plural belges)

From Old Turkic belgü, from Proto-Turkic *bel- + suffix -ge.

belge ‎(definite accusative belgeyi, plural belgeler)

declension of belge

	singular (tekil)	plural (çoğul)
nominative (yalın)	belge	belgeler
definite accusative (belirtme)	belgeyi	belgeleri
dative (yönelme)	belgeye	belgelere
locative (bulunma)	belgede	belgelerde
ablative (ayrılma)	belgeden	belgelerden
genitive (tamlayan)	belgenin	belgelerin

predicative forms of belge

simple present	singular	plural
ben (I am)	belgeyim	belgelerim*
sen (you are)	belgesin	belgelersin*
o (he/she/it is)	belge / belgedir	belgeler* / belgelerdir*
biz (we are)	belgeyiz	belgeleriz
siz (you are)	belgesiniz	belgelersiniz
onlar (they are)	belgeler	belgelerdir
simple past	singular	plural
ben (I was)	belgeydim	belgelerdim*
sen (you were)	belgeydin	belgelerdin*
o (he/she/it was)	belgeydi	belgelerdi*
biz (we were)	belgeydik	belgelerdik
siz (you were)	belgeydiniz	belgelerdiniz
onlar (they were)	belgeydiler	belgelerdi
indirect / unwitnessed past	singular	plural
ben (I was)	belgeymişim	belgelermişim*
sen (you were)	belgeymişsin	belgelermişsin*
o (he/she/it was)	belgeymiş	belgelermiş*
biz (we were)	belgeymişiz	belgelermişiz
siz (you were)	belgeymişsiniz	belgelermişsiniz
onlar (they were)	belgeymişler	belgelermiş
*Not used, but perhaps rarely - chiefly grammatical formations. Note: Plural forms are not used with adjectives.