Definify.com

Definition 2024

See also: jata, jätä, jätå, and ja'ta

játa f (genitive singular játu, uncountable)

Declension of játa (singular only)
f1s	singular
f1s	indefinite	definite
nominative	játa	játan
accusative	játu	játuna
dative	játu	játuni
genitive	játu	játunnar

játa ‎(weak verb, third-person singular past indicative játaði, supine játað)

(transitive, intransitive, with accusative) to confess, admit
Það skal mikið til að fá hann til að játa.
It will take a lot to get him to confess.
(transitive, governs the dative) to assent to something

játa — active voice (germynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að játa
supine (sagnbót)		játað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		játandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég játa	við játum	present (nútíð)	ég játi	við játum
	þú játar	þið játið		þú játir	þið játið
	hann, hún, það játar	þeir, þær, þau játa		hann, hún, það játi	þeir, þær, þau játi

past (þátíð)	ég játaði	við játuðum	past (þátíð)	ég játaði	við játuðum
	þú játaðir	þið játuðuð		þú játaðir	þið játuðuð
	hann, hún, það játaði	þeir, þær, þau játuðu		hann, hún, það játaði	þeir, þær, þau játuðu

imperative (boðháttur)	játa (þú)	játið (þið)
	játaðu	játiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

játast — mediopassive voice (miðmynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að játast
supine (sagnbót)		játast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		játandist the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég játast	við játumst	present (nútíð)	ég játist	við játumst
	þú játast	þið játist		þú játist	þið játist
	hann, hún, það játast	þeir, þær, þau játast		hann, hún, það játist	þeir, þær, þau játist

past (þátíð)	ég játaðist	við játuðumst	past (þátíð)	ég játaðist	við játuðumst
	þú játaðist	þið játuðust		þú játaðist	þið játuðust
	hann, hún, það játaðist	þeir, þær, þau játuðust		hann, hún, það játaðist	þeir, þær, þau játuðust

imperative (boðháttur)	játast (þú)	játist (þið)
	játastu	játisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

játaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
strong declension (sterk beyging)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	játaður	játuð	játað	játaðir	játaðar	játuð
accusative (þolfall)	játaðan	játaða	játað	játaða	játaðar	játuð
dative (þágufall)	játuðum	játaðri	játuðu	játuðum	játuðum	játuðum
genitive (eignarfall)	játaðs	játaðrar	játaðs	játaðra	játaðra	játaðra

weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
weak declension (veik beyging)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	játaði	játaða	játaða	játuðu	játuðu	játuðu
accusative (þolfall)	játaða	játuðu	játaða	játuðu	játuðu	játuðu
dative (þágufall)	játaða	játuðu	játaða	játuðu	játuðu	játuðu
genitive (eignarfall)	játaða	játuðu	játaða	játuðu	játuðu	játuðu