Definify.com
Definition 2025
vocativus
vocativus
Latin
Etymology
From vocō (“to call, summon”) + -īvus (adjectival suffix). A calque of Ancient Greek κλητῐκή (klētikḗ).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /wo.kaːˈtiː.wus/, [wɔ.kaːˈtiː.wʊs]
 
Adjective
vocātīvus m (feminine vocātīva, neuter vocātīvum); first/second declension
- (grammar) of or belonging to calling, vocative
 -  (masculine noun, scilicet casus) vocative case, vocative
-  1855, Grammatici latini ex recensione Henrici Keilii vol. II: Prisciani institutionum grammaticarum libri I-XII ex recensione Martini Hertzii. Lipsiae, page 186 (= Priscianus, Institutiones grammaticae, page 671 P.)
- vocativus etiam salutatorius vocatur, ut 'o Aenea' et 'salve Aenea'
 
 
 -  1855, Grammatici latini ex recensione Henrici Keilii vol. II: Prisciani institutionum grammaticarum libri I-XII ex recensione Martini Hertzii. Lipsiae, page 186 (= Priscianus, Institutiones grammaticae, page 671 P.)
 
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | vocātīvus | vocātīva | vocātīvum | vocātīvī | vocātīvae | vocātīva | |
| genitive | vocātīvī | vocātīvae | vocātīvī | vocātīvōrum | vocātīvārum | vocātīvōrum | |
| dative | vocātīvō | vocātīvō | vocātīvīs | ||||
| accusative | vocātīvum | vocātīvam | vocātīvum | vocātīvōs | vocātīvās | vocātīva | |
| ablative | vocātīvō | vocātīvā | vocātīvō | vocātīvīs | |||
| vocative | vocātīve | vocātīva | vocātīvum | vocātīvī | vocātīvae | vocātīva | |
References
- vocativus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
 - Félix Gaffiot (1934), “vocativus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.