Definify.com
Definition 2024
uiteenvallen
uiteenvallen
Dutch
Verb
uiteenvallen
- to disintegrate
Inflection
| Inflection of uiteenvallen (strong class 7, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | uiteenvallen | |||
| past singular | viel uiteen | |||
| past participle | uiteengevallen | |||
| infinitive | uiteenvallen | |||
| gerund | uiteenvallen n | |||
| verbal noun | — | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | val uiteen | viel uiteen | uiteenval | uiteenviel |
| 2nd person sing. (jij) | valt uiteen | viel uiteen | uiteenvalt | uiteenviel |
| 2nd person sing. (u) | valt uiteen | viel uiteen | uiteenvalt | uiteenviel |
| 2nd person sing. (gij) | valt uiteen | vielt uiteen | uiteenvalt | uiteenvielt |
| 3rd person singular | valt uiteen | viel uiteen | uiteenvalt | uiteenviel |
| plural | vallen uiteen | vielen uiteen | uiteenvallen | uiteenvielen |
| subjunctive sing.1 | valle uiteen | viele uiteen | uiteenvalle | uiteenviele |
| subjunctive plur.1 | vallen uiteen | vielen uiteen | uiteenvallen | uiteenvielen |
| imperative sing. | val uiteen | |||
| imperative plur.1 | valt uiteen | |||
| participles | uiteenvallend | uiteengevallen | ||
| 1) Archaic. | ||||