διακονέω

Present: διακονῶ, διακονοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διακονῶ	διακονεῖς	διακονεῖ	διακονεῖτον	διακονεῖτον	διακονοῦμεν	διακονεῖτε	διακονοῦσῐ(ν)
	subjunctive	διακονῶ	διακονῇς	διακονῇ	διακονῆτον	διακονῆτον	διακονῶμεν	διακονῆτε	διακονῶσῐ(ν)
	optative	διακονοίην/ διακονοῖμῐ	διακονοίης/ διακονοῖς	διακονοίη/ διακονοῖ	διακονοίητον/ διακονοῖτον	διακονοιήτην/ διακονοίτην	διακονοίημεν/ διακονοῖμεν	διακονοίητε/ διακονοῖτε	διακονοίησᾰν/ διακονοῖεν
	imperative		διακόνει	διακονείτω	διακονεῖτον	διακονείτων		διακονεῖτε	διακονούντων
middle/ passive	indicative	διακονοῦμαι	διακονῇ/ διακονεῖ	διακονεῖται	διακονεῖσθον	διακονεῖσθον	διακονούμεθᾰ	διακονεῖσθε	διακονοῦνται
	subjunctive	διακονῶμαι	διακονῇ	διακονῆται	διακονῆσθον	διακονῆσθον	διακονώμεθᾰ	διακονῆσθε	διακονῶνται
	optative	διακονοίμην	διακονοῖο	διακονοῖτο	διακονοῖσθον	διακονοίσθην	διακονοίμεθᾰ	διακονοῖσθε	διακονοῖντο
	imperative		διακονοῦ	διακονείσθω	διακονεῖσθον	διακονείσθων		διακονεῖσθε	διακονείσθων
		active				middle/passive
infinitive		διακονεῖν				διακονεῖσθαι
participle		διακονῶν , διακονοῦσᾰ , διακονοῦν				διακονούμενος , διακονουμένη , διακονούμενον

Present: διακονέω, διακονέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διακονέω	διακονέεις	διακονέει	διακονέετον	διακονέετον	διακονέομεν	διακονέετε	διακονέουσῐ(ν)
	subjunctive	διακονέω	διακονέῃς	διακονέῃ	διακονέητον	διακονέητον	διακονέωμεν	διακονέητε	διακονέωσῐ(ν)
	optative	διακονέοιμῐ	διακονέοις	διακονέοι	διακονέοιτον	διακονεοίτην	διακονέοιμεν	διακονέοιτε	διακονέοιεν
	imperative		διακόνεε	διακονεέτω	διακονεετον	διακονεέτων		διακονεετε	διακονεόντων
middle/ passive	indicative	διακονέομαι	διακονέει/ διακονέῃ	διακονέεται	διακονέεσθον	διακονέεσθον	διακονεόμεθᾰ	διακονέεσθε	διακονέονται
	subjunctive	διακονέωμαι	διακονέῃ	διακονέηται	διακονέησθον	διακονέησθον	διακονεώμεθᾰ	διακονέησθε	διακονέωνται
	optative	διακονεοίμην	διακονέοιο	διακονέοιτο	διακονέοισθον	διακονεοίσθην	διακονεοίμεθᾰ	διακονέοισθε	διακονέοιντο
	imperative		διακονέου	διακονεέσθω	διακονέεσθον	διακονεέσθων		διακονέεσθε	διακονεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		διακονέειν				διακονέεσθαι
participle		διακονέων , διακονέουσᾰ , διακόνεον				διακονεόμενος , διακονεομένη , διακονεόμενον

Imperfect: ἐδιακόνουν, ἐδιακονούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδιακόνουν	ἐδιακόνεις	ἐδιακόνει	ἐδιακονεῖτον	ἐδιακονείτην	ἐδιακονοῦμεν	ἐδιακονεῖτε	ἐδιακόνουν
middle/ passive	indicative	ἐδιακονούμην	ἐδιακονοῦ	ἐδιακονεῖτο	ἐδιακονεῖσθον	ἐδιακονείσθην	ἐδιακονούμεθᾰ	ἐδιακονεῖσθε	ἐδιακονοῦντο

Imperfect: ἐδιακόνεον, ἐδιακονεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδιακόνεον	ἐδιακόνεες	ἐδιακόνεε	ἐδιακονέετον	ἐδιακονεέτην	ἐδιακονέομεν	ἐδιακονέετε	ἐδιακόνεον
middle/ passive	indicative	ἐδιακονεόμην	ἐδιακονέου	ἐδιακονέετο	ἐδιακονέεσθον	ἐδιακονεέσθην	ἐδιακονεόμεθᾰ	ἐδιακονέεσθε	ἐδιακονέοντο

Imperfect: διηκόνουν, διηκονούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διηκόνουν	διηκόνεις	διηκόνει	διηκονεῖτον	διηκονείτην	διηκονοῦμεν	διηκονεῖτε	διηκόνουν
middle/ passive	indicative	διηκονούμην	διηκονοῦ	διηκονεῖτο	διηκονεῖσθον	διηκονείσθην	διηκονούμεθᾰ	διηκονεῖσθε	διηκονοῦντο

Imperfect: διηκόνεον, διηκονεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διηκόνεον	διηκόνεες	διηκόνεε	διηκονέετον	διηκονεέτην	διηκονέομεν	διηκονέετε	διηκόνεον
middle/ passive	indicative	διηκονεόμην	διηκονέου	διηκονέετο	διηκονέεσθον	διηκονεέσθην	διηκονεόμεθᾰ	διηκονέεσθε	διηκονέοντο

Future: διακονήσω, διακονήσομαι, δεδιακονήσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διακονήσω	διακονήσεις	διακονήσει	διακονήσετον	διακονήσετον	διακονήσομεν	διακονήσετε	διακονήσουσῐ(ν)
active	optative	διακονήσοιμῐ	διακονήσοις	διακονήσοι	διακονήσοιτον	διακονησοίτην	διακονήσοιμεν	διακονήσοιτε	διακονήσοιεν
middle	indicative	διακονήσομαι	διακονήσει/ διακονήσῃ	διακονήσεται	διακονήσεσθον	διακονήσεσθον	διακονησόμεθᾰ	διακονήσεσθε	διακονήσονται
middle	optative	διακονησοίμην	διακονήσοιο	διακονήσοιτο	διακονήσοισθον	διακονησοίσθην	διακονησοίμεθᾰ	διακονήσοισθε	διακονήσοιντο
passive	indicative	δεδιακονήσομαι	δεδιακονήσει/ δεδιακονήσῃ	δεδιακονήσεται	δεδιακονήσεσθον	δεδιακονήσεσθον	δεδιακονησόμεθᾰ	δεδιακονήσεσθε	δεδιακονήσονται
passive	optative	δεδιακονησοίμην	δεδιακονήσοιο	δεδιακονήσοιτο	δεδιακονήσοισθον	δεδιακονησοίσθην	δεδιακονησοίμεθᾰ	δεδιακονήσοισθε	δεδιακονήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		διακονήσειν			διακονήσεσθαι		δεδιακονήσεσθαι
participle		διακονήσων , διακονήσουσᾰ , διακονῆσον			διακονησόμενος , διακονησομένη , διακονησόμενον		δεδιακονησόμενος , δεδιακονησομένη , δεδιακονησόμενον

Aorist: ἐδιακόνησα, ἐδιακονησάμην, ἐδιακονήθην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδιακόνησα	ἐδιακόνησας	ἐδιακόνησε	ἐδιακονήσατον	ἐδιακονησάτην	ἐδιακονήσαμεν	ἐδιακονήσατε	ἐδιακόνησαν
	subjunctive	διακονήσω	διακονήσῃς	διακονήσῃ	διακονήσητον	διακονήσητον	διακονήσωμεν	διακονήσητε	διακονήσωσῐ(ν)
	optative	διακονήσαιμῐ	διακονήσαις/ διακονήσειας	διακονήσαι/ διακονήσειε	διακονήσαιτον	διακονησαίτην	διακονήσαιμεν	διακονήσαιτε	διακονήσαιεν/ διακονήσειαν
	imperative		διακόνησον	διακονησάτω	διακονήσατον	διακονησάτων		διακονήσατε	διακονησάντων
middle	indicative	ἐδιακονησάμην	ἐδιακονήσω	ἐδιακονήσατο	ἐδιακονήσασθον	ἐδιακονησάσθην	ἐδιακονησάμεθα	ἐδιακονήσασθε	ἐδιακονήσαντο
	subjunctive	διακονήσωμαι	διακονήσῃ	διακονήσηται	διακονήσησθον	διακονήσησθον	διακονησώμεθα	διακονήσησθε	διακονήσωνται
	optative	διακονησαίμην	διακονήσαιο	διακονήσαιτο	διακονήσαισθον	διακονησαίσθην	διακονησαίμεθα	διακονήσαισθε	διακονήσαιντο
	imperative		διακόνησαι	διακονησάσθω	διακονήσασθον	διακονησάσθων		διακονήσασθε	διακονησάσθων
passive	indicative	ἐδιακονήθην	ἐδιακονήθης	ἐδιακονήθη	ἐδιακονήθητον	ἐδιακονηθήτην	ἐδιακονήθημεν	ἐδιακονήθητε	ἐδιακονήθησαν
	subjunctive	διακονηθῶ	διακονηθῇς	διακονηθῇ	διακονηθῆτον	διακονηθῆτον	διακονηθῶμεν	διακονηθῆτε	διακονηθῶσῐ(ν)
	optative	διακονηθείην	διακονηθείης	διακονηθείη	διακονηθεῖτον/ διακονηθείητον	διακονηθείτην/ διακονηθειήτην	διακονηθεῖμεν/ διακονηθείημεν	διακονηθεῖτε/ διακονηθείητε	διακονηθεῖεν/ διακονηθείησαν
	imperative		διακονήθητι	διακονηθήτω	διακονήθητον	διακονηθήτων		διακονήθητε	διακονηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		διακόνησαι			διακονήσασθαι		διακονηθῆναι
participle	m	διακονήσᾱς			διακονησάμενος		διακονηθείς
	f	διακονήσᾱσα			διακονησαμένη		διακονηθεῖσα
	n	διακόνησαν			διακονησάμενον		διακονηθέν

Aorist: διηκόνησα, διηκονησάμην, διηκονήθην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διηκόνησα	διηκόνησας	διηκόνησε	διηκονήσατον	διηκονησάτην	διηκονήσαμεν	διηκονήσατε	διηκόνησαν
	subjunctive	διακονήσω	διακονήσῃς	διακονήσῃ	διακονήσητον	διακονήσητον	διακονήσωμεν	διακονήσητε	διακονήσωσῐ(ν)
	optative	διακονήσαιμῐ	διακονήσαις/ διακονήσειας	διακονήσαι/ διακονήσειε	διακονήσαιτον	διακονησαίτην	διακονήσαιμεν	διακονήσαιτε	διακονήσαιεν/ διακονήσειαν
	imperative		διακόνησον	διακονησάτω	διακονήσατον	διακονησάτων		διακονήσατε	διακονησάντων
middle	indicative	διηκονησάμην	διηκονήσω	διηκονήσατο	διηκονήσασθον	διηκονησάσθην	διηκονησάμεθα	διηκονήσασθε	διηκονήσαντο
	subjunctive	διακονήσωμαι	διακονήσῃ	διακονήσηται	διακονήσησθον	διακονήσησθον	διακονησώμεθα	διακονήσησθε	διακονήσωνται
	optative	διακονησαίμην	διακονήσαιο	διακονήσαιτο	διακονήσαισθον	διακονησαίσθην	διακονησαίμεθα	διακονήσαισθε	διακονήσαιντο
	imperative		διακόνησαι	διακονησάσθω	διακονήσασθον	διακονησάσθων		διακονήσασθε	διακονησάσθων
passive	indicative	διηκονήθην	διηκονήθης	διηκονήθη	διηκονήθητον	διηκονηθήτην	διηκονήθημεν	διηκονήθητε	διηκονήθησαν
	subjunctive	διακονηθῶ	διακονηθῇς	διακονηθῇ	διακονηθῆτον	διακονηθῆτον	διακονηθῶμεν	διακονηθῆτε	διακονηθῶσῐ(ν)
	optative	διακονηθείην	διακονηθείης	διακονηθείη	διακονηθεῖτον/ διακονηθείητον	διακονηθείτην/ διακονηθειήτην	διακονηθεῖμεν/ διακονηθείημεν	διακονηθεῖτε/ διακονηθείητε	διακονηθεῖεν/ διακονηθείησαν
	imperative		διακονήθητι	διακονηθήτω	διακονήθητον	διακονηθήτων		διακονήθητε	διακονηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		διακόνησαι			διακονήσασθαι		διακονηθῆναι
participle	m	διακονήσᾱς			διακονησάμενος		διακονηθείς
	f	διακονήσᾱσα			διακονησαμένη		διακονηθεῖσα
	n	διακόνησαν			διακονησάμενον		διακονηθέν

Perfect: δεδιηκόνηκα, δεδιακόνημαι

number		singular			dual		plural
perfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δεδιηκόνηκα	δεδιηκόνηκας	δεδιηκόνηκε	δεδιηκονήκατον	δεδιηκονήκατον	δεδιηκονήκαμεν	δεδιηκονήκατε	δεδιηκονήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	δεδιηκονηκὼς ὦ/ δεδιηκονήκω	δεδιηκονηκὼς ᾖς/ δεδιηκονήκῃς	δεδιηκονηκὼς ᾖ/ δεδιηκονήκῃ	δεδιηκονηκότε ἦτον/ δεδιηκονήκητον	δεδιηκονηκότε ἦτον/ δεδιηκονήκητον	δεδιηκονηκότες ὦμεν/ δεδιηκονήκωμεν	δεδιηκονηκότες ἦτε/ δεδιηκονήκητε	δεδιηκονηκότες ὦσῐ(ν)/ δεδιηκονήκωσῐ(ν)
	optative	δεδιηκονηκὼς εἴην/ δεδιηκονήκοιμῐ/ δεδιηκονηκοίην	δεδιηκονηκὼς εἴης/ δεδιηκονήκοις/ δεδιηκονηκοίης	δεδιηκονηκὼς εἴη/ δεδιηκονήκοι/ δεδιηκονηκοίη	δεδιηκονηκότε εἴητον/ δεδιηκονηκότε εἶτον/ δεδιηκονήκοιτον	δεδιηκονηκὀτε εἰήτην/ δεδιηκονηκότε εἴτην/ δεδιηκονηκοίτην	δεδιηκονηκότες εἴημεν/ δεδιηκονηκότες εἶμεν/ δεδιηκονήκοιμεν	δεδιηκονηκότες εἴητε/ δεδιηκονηκότες εἶτε/ δεδιηκονήκοιτε	δεδιηκονηκότες εἴησαν/ δεδιηκονηκότε εἶεν/ δεδιηκονήκοιεν
	imperative		δεδιηκονηκὼς ἴσθῐ	δεδιηκονηκὼς ἔστω	δεδιηκονηκότε ἔστον	δεδιηκονηκότε ἔστων		δεδιηκονηκότες ἔστε	δεδιηκονηκότες ὄντων
middle/ passive	indicative	δεδιακόνημαι	δεδιακόνησαι	δεδιακόνηται	δεδιακόνησθον	δεδιακόνησθον	δεδιακονήμεθα	δεδιακόνησθε	δεδιακόνηνται
	subjunctive	δεδιακονημένος ὦ	δεδιακονημένος ᾖς	δεδιακονημένος ᾖ	δεδιακονημένω ἦτον	δεδιακονημένω ἦτον	δεδιακονημένοι ὦμεν	δεδιακονημένοι ἦτε	δεδιακονημένοι ὦσῐ
	optative	δεδιακονημένος εἴην	δεδιακονημένος εἴης	δεδιακονημένος εἴη	δεδιακονημένοι εἴητον/ δεδιακονημένοι εἶτον	δεδιακονημένω εἰήτην/ δεδιακονημένω εἴτην	δεδιακονημένοι εἴημεν/ δεδιακονημένοι εἶμεν	δεδιακονημένοι εἴητε/ δεδιακονημένοι εἶτε	δεδιακονημένοι εἴησαν/ δεδιακονημένοι εἶεν
	imperative		δεδιακόνησο	δεδιακονήσθω	δεδιακόνησθον	δεδιακονήσθων		δεδιακόνησθε	δεδιακονήσθων
		active				middle/passive
infinitive		δεδιηκονηκέναι				δεδιακονήσθαι
participle		δεδιηκονηκώς , δεδιηκονηκυῖα , δεδιηκονηκός				δεδιακονημένος , δεδιακονημένη , δεδιακονημένον

Definify.com

Definition 2024

διακονέω

Ancient Greek

Alternative forms

Verb

Inflection

References

Etymology

Pronunciation

Similar Results