Definify.com

Definition 2024

κατηχέω

κατηχέω

Ancient Greek

(4th AD Koine) IPA^(key): /katixéo/

(10th AD Byzantine) IPA^(key): /katiçéo/

(15th AD Constantinopolitan) IPA^(key): /katiçéo/

Verb

κατηχέω • ‎(katēkhéō)

to resound
1. to sound amiss
to teach by word of mouth
1. to teach, instruct
2. (in Christian writers) to instruct in the elements of religion

Inflection

Present: κατηχῶ, κατηχοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κατηχῶ	κατηχεῖς	κατηχεῖ	κατηχεῖτον	κατηχεῖτον	κατηχοῦμεν	κατηχεῖτε	κατηχοῦσῐ(ν)
	subjunctive	κατηχῶ	κατηχῇς	κατηχῇ	κατηχῆτον	κατηχῆτον	κατηχῶμεν	κατηχῆτε	κατηχῶσῐ(ν)
	optative	κατηχοίην/ κατηχοῖμῐ	κατηχοίης/ κατηχοῖς	κατηχοίη/ κατηχοῖ	κατηχοίητον/ κατηχοῖτον	κατηχοιήτην/ κατηχοίτην	κατηχοίημεν/ κατηχοῖμεν	κατηχοίητε/ κατηχοῖτε	κατηχοίησᾰν/ κατηχοῖεν
	imperative		κατήχει	κατηχείτω	κατηχεῖτον	κατηχείτων		κατηχεῖτε	κατηχούντων
middle/ passive	indicative	κατηχοῦμαι	κατηχῇ/ κατηχεῖ	κατηχεῖται	κατηχεῖσθον	κατηχεῖσθον	κατηχούμεθᾰ	κατηχεῖσθε	κατηχοῦνται
	subjunctive	κατηχῶμαι	κατηχῇ	κατηχῆται	κατηχῆσθον	κατηχῆσθον	κατηχώμεθᾰ	κατηχῆσθε	κατηχῶνται
	optative	κατηχοίμην	κατηχοῖο	κατηχοῖτο	κατηχοῖσθον	κατηχοίσθην	κατηχοίμεθᾰ	κατηχοῖσθε	κατηχοῖντο
	imperative		κατηχοῦ	κατηχείσθω	κατηχεῖσθον	κατηχείσθων		κατηχεῖσθε	κατηχείσθων
		active				middle/passive
infinitive		κατηχεῖν				κατηχεῖσθαι
participle		κατηχῶν , κατηχοῦσᾰ , κατηχοῦν				κατηχούμενος , κατηχουμένη , κατηχούμενον

Present: κατηχέω, κατηχέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κατηχέω	κατηχέεις	κατηχέει	κατηχέετον	κατηχέετον	κατηχέομεν	κατηχέετε	κατηχέουσῐ(ν)
	subjunctive	κατηχέω	κατηχέῃς	κατηχέῃ	κατηχέητον	κατηχέητον	κατηχέωμεν	κατηχέητε	κατηχέωσῐ(ν)
	optative	κατηχέοιμῐ	κατηχέοις	κατηχέοι	κατηχέοιτον	κατηχεοίτην	κατηχέοιμεν	κατηχέοιτε	κατηχέοιεν
	imperative		κατήχεε	κατηχεέτω	κατηχεετον	κατηχεέτων		κατηχεετε	κατηχεόντων
middle/ passive	indicative	κατηχέομαι	κατηχέει/ κατηχέῃ	κατηχέεται	κατηχέεσθον	κατηχέεσθον	κατηχεόμεθᾰ	κατηχέεσθε	κατηχέονται
	subjunctive	κατηχέωμαι	κατηχέῃ	κατηχέηται	κατηχέησθον	κατηχέησθον	κατηχεώμεθᾰ	κατηχέησθε	κατηχέωνται
	optative	κατηχεοίμην	κατηχέοιο	κατηχέοιτο	κατηχέοισθον	κατηχεοίσθην	κατηχεοίμεθᾰ	κατηχέοισθε	κατηχέοιντο
	imperative		κατηχέου	κατηχεέσθω	κατηχέεσθον	κατηχεέσθων		κατηχέεσθε	κατηχεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		κατηχέειν				κατηχέεσθαι
participle		κατηχέων , κατηχέουσᾰ , κατήχεον				κατηχεόμενος , κατηχεομένη , κατηχεόμενον

Derived terms

κατηχίζω ‎(katēkhízō)

References

κατηχέω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
κατηχέω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
«κατηχέω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
“G2727”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979
LSJ 8th edition