Definify.com
Definition 2024
στοιχαδίτης
στοιχαδίτης
Ancient Greek
Adjective
στοιχᾰδῑ́της • (stoikhadī́tēs) m (genitive στοιχᾰδῑ́του), first declension
Declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ στοιχᾰδῑ́της | τὼ στοιχᾰδῑ́τᾱ | οἱ στοιχᾰδῖται | ||||||||||
| Genitive | τοῦ στοιχᾰδῑ́του | τοῖν στοιχᾰδῑ́ταιν | τῶν στοιχᾰδῑτῶν | ||||||||||
| Dative | τῷ στοιχᾰδῑ́τῃ | τοῖν στοιχᾰδῑ́ταιν | τοῖς στοιχᾰδῑ́ταις | ||||||||||
| Accusative | τὸν στοιχᾰδῑ́την | τὼ στοιχᾰδῑ́τᾱ | τοὺς στοιχᾰδῑ́τᾱς | ||||||||||
| Vocative | στοιχᾰδῑ́της | στοιχᾰδῑ́τᾱ | στοιχᾰδῖται | ||||||||||
| Notes: | This table gives Attic inflectional endings. For declension in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. | ||||||||||||
References
- στοιχαδίτης in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press