Definify.com
Definition 2025
кануть
кануть
Russian
Inherited from Proto-Slavic *kapnǫti. Cognate to ка́пнуть (kápnutʹ).
Verb
ка́нуть • (kánutʹ) pf
Conjugation
Conjugation of ка́нуть (class 3a perfective intransitive)
| perfective aspect | ||
|---|---|---|
| infinitive | ка́нуть kánutʹ |
|
| participles | present tense | past tense |
| active | — | ка́нувший kánuvšij |
| passive | — | — |
| adverbial | — | ка́нув kánuv, ка́нувши kánuvši |
| present tense | future tense | |
| 1st singular (я) | — | ка́ну kánu |
| 2nd singular (ты) | — | ка́нешь kánešʹ |
| 3rd singular (он/она́/оно́) | — | ка́нет kánet |
| 1st plural (мы) | — | ка́нем kánem |
| 2nd plural (вы) | — | ка́нете kánete |
| 3rd plural (они́) | — | ка́нут kánut |
| imperative | singular | plural |
| ка́нь kánʹ |
ка́ньте kánʹte |
|
| past tense | singular | plural (мы/вы/они́) |
| masculine (я/ты/он) | ка́нул kánul |
ка́нули kánuli |
| feminine (я/ты/она́) | ка́нула kánula |
|
| neuter (оно́) | ка́нуло kánulo |
|