Definify.com
Definition 2025
آت
آت
Arabic
Adjective
آتٍ • (ʾātin) (informal آتِي (ʾātī), feminine آتِيَة (ʾātiya), feminine plural آتِيَات (ʾātiyāt))
Declension
Declension of adjective آتٍ (ʾātin)
Singular | Masculine | Feminine | ||
---|---|---|---|---|
singular triptote in ـٍ (-in) | singular triptote in ـَة (-a) | |||
Indefinite | Definite | Indefinite | Definite | |
Informal | آتِي ʾātī |
الْآتِي al-ʾātī |
آتِيَة ʾātiya |
الْآتِيَة al-ʾātiya |
Nominative | آتٍ ʾātin |
الْآتِي al-ʾātī |
آتِيَةٌ ʾātiyatun |
الْآتِيَةُ al-ʾātiyatu |
Accusative | آتِيًا ʾātiyan |
الْآتِيَ al-ʾātiya |
آتِيَةً ʾātiyatan |
الْآتِيَةَ al-ʾātiyata |
Genitive | آتٍ ʾātin |
الْآتِي al-ʾātī |
آتِيَةٍ ʾātiyatin |
الْآتِيَةِ al-ʾātiyati |
Dual | Masculine | Feminine | ||
Indefinite | Definite | Indefinite | Definite | |
Informal | آتِيَيْن ʾātiyayn |
الْآتِيَيْن al-ʾātiyayn |
آتِيَتَيْن ʾātiyatayn |
الْآتِيَتَيْن al-ʾātiyatayn |
Nominative | آتِيَانِ ʾātiyāni |
الْآتِيَانِ al-ʾātiyāni |
آتِيَتَانِ ʾātiyatāni |
الْآتِيَتَانِ al-ʾātiyatāni |
Accusative | آتِيَيْنِ ʾātiyayni |
الْآتِيَيْنِ al-ʾātiyayni |
آتِيَتَيْنِ ʾātiyatayni |
الْآتِيَتَيْنِ al-ʾātiyatayni |
Genitive | آتِيَيْنِ ʾātiyayni |
الْآتِيَيْنِ al-ʾātiyayni |
آتِيَتَيْنِ ʾātiyatayni |
الْآتِيَتَيْنِ al-ʾātiyatayni |
Plural | Masculine | Feminine | ||
plural unknown | sound feminine plural | |||
Indefinite | Definite | Indefinite | Definite | |
Informal | ? ? |
? ? |
آتِيَات ʾātiyāt |
الْآتِيَات al-ʾātiyāt |
Nominative | ? ? |
? ? |
آتِيَاتٌ ʾātiyātun |
الْآتِيَاتُ al-ʾātiyātu |
Accusative | ? ? |
? ? |
آتِيَاتٍ ʾātiyātin |
الْآتِيَاتِ al-ʾātiyāti |
Genitive | ? ? |
? ? |
آتِيَاتٍ ʾātiyātin |
الْآتِيَاتِ al-ʾātiyāti |
References
- “آت” in J.A. Haywood and H.M. Nahmad (1965), A new Arabic grammar (second edition), London: Lund Humphries, ISBN 0-85331-585-X
Etymology 2
Verb
آتِ • (ʾāti) (form I)
- first-person singular non-past active jussive of أَتَى (ʾatā)
Etymology 3
Verb
آتِ • (ʾāti) (form III)
- second-person masculine singular active imperative of آتَى (ʾātā)
Etymology 4
Verb
آتِ • (ʾāti) (form IV)
- second-person masculine singular active imperative of آتَى (ʾātā)
Azeri
Etymology
From Old Turkic 𐱃 (at), from Proto-Turkic *at, *ăt (“horse”). Compare Turkish at (“horse”).
Noun
Other scripts | |
---|---|
Cyrillic | ат |
Roman | at |
Perso-Arabic | آت |
آت (at) (definite accusative آتێ (atı), plural آتلار (atlar))
Declension
declension of آت
singular | plural | |
---|---|---|
absolute | آت | آتلار |
definite accusative | آتێ | آتلارێ |
dative | آتا | آتلارا |
locative | آتدا | آتلاردا |
ablative | آتدان | آتلاردان |
definite genitive | آتێن | آتلارێن |
inclusive | آتلێ | آتلێ |
abessive | آتسێز | آتسێز |
Ottoman Turkish
Etymology
From Old Turkic 𐱃 (at), from Proto-Turkic *at, *ăt (“horse”).
Noun
آت • (at)
Related terms
- آتلو (atlu), آتلی (atlı)
Descendants
- Turkish: at