Definify.com
Webster 1913 Edition
Mund
Webster 1828 Edition
Mund
MUND
, Sax. mund, protection, patronage, peace, is found in old laws; as mundbrece, that is, a breaking or violation of the peace. It is retained in names, as in Edmund, Sax. eadmund, happy peace, as in Greek Irenoeus, Hesychius.Definition 2024
Mund
Mund
German
Noun
Mund m (genitive Mundes or Munds, plural Münder)
Declension
Related terms
|
|
Etymology 2
From an earlier Munt, from Proto-Germanic *mundō. The retention of /d/ in the combination /nd/ is a signature of northern High German dialects and only becomes widespread after a period in the middle ages where the southern reflex /nt/ is favoured in southern writings.
Noun
Mund f (genitive Mund, plural Munde)
- (obsolete) hand
- (obsolete) legal protection
Usage notes
- Due to conflation with the masculine noun, combined nouns based on this one are also masculine.
See also
mund
mund
English
Noun
mund (plural munds)
- (obsolete) A hand.
- (obsolete) security, granted by a king or earl, the violation of which was punished by a fine (a mundbyrd)
- Protection, guardianship.
Anagrams
Albanian
Etymology 1
Probably from Proto-Indo-European *mendh (“to pay attention to, be vivacious”). Compare Old Norse munda (“aim, strive”), Gothic mundon (mundon, “look up”), Old High German muntar (“keen, eager”), Ancient Greek μανθάνω (manthánō, “learn”), Lithuanian mañdras (“alert, awake, smart, minxish”).
Pronunciation
- IPA(key): /mʊnd/
Noun
mund m
Derived terms
Related terms
Etymology 2
From Proto-Albanian *māK(e)nT-, from Proto-Indo-European *magʰ- (“can, to be able (to do)”). Cognate to Lithuanian mokė́ti (“to be able”), Gothic magan (magan, “to be able, have power”), Old Church Slavonic мошти (mošti, “to be able”). Alternatively from Proto-Indo-European *men(s)-dʰ(e)h₂ (“to learn”).
Pronunciation
- IPA(key): /mʊnd/
Verb
mund (first-person singular past tense munda, participle mundur)
Inflection
participle (pjesorja) |
mundur | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
gerund — present (përcjellorja — koha e tashme) |
duke mundur | ||||||
gerund — past (përcjellorja — koha e kryer) |
duke pasë mundur | ||||||
infinitive (paskajorja) |
për të mundur | ||||||
singular (numri njëjës) |
plural (numri shumës) |
||||||
1st person (veta e parë) |
2nd person (veta e dytë) |
3rd person (veta e tretë) |
1st person (veta e parë) |
2nd person (veta e dytë) |
3rd person (veta e tretë) |
||
indicative (mënyra dëftore) |
unë | ti | ai/ajo | ne | ju | ata/ato | |
present (koha e tashme) |
mund/mundi | mund/mundë | mund/mundë | mundim | mundni | mundin | |
imperfect (koha e pakryer) |
mundja/mundsha | mundje/mundshe | mundte | mundnim/mundshim | mundnit/mundshit | mundnin/mundshin | |
simple past (koha e kryer e thjeshtë) |
munda | munde | mundi | mundëm | mundët | mundën | |
perfect (koha e kryer) |
kam mundur | ke mundur | ka mundur | kemi mundur | keni mundur | kanë mundur | |
pluperfect (koha e kryer e tejshkuar) |
pata mundur | pate mundur | pati mundur | patëm mundur | patët mundur | patën mundur | |
future (koha e ardhme) |
do të mund | do të mundësh | do të mundë | do të mundim | do të mundni | do të mundin | |
future perfect (koha e ardhme e përparme) |
do të kem mundur | do të kesh mundur | do të ketë mundur | do të kemi mundur | do të keni mundur | do të kenë mundur | |
subjunctive (mënyra lidhore) |
unë | ti | ai/ajo | ne | ju | ata/ato | |
present (koha e tashme) |
të mund | të mundësh | të mundë | të mundim | të mundni | të mundin | |
past (koha e pakryer) |
të mundja/mundsha | të mundje/mundshe | të mundte | të mundnim/mundshim | të mundnit/mundshit | të mundnin/mundshin | |
perfect (koha e kryer) |
të kem mundur | të kesh mundur | të ketë mundur | të kemi mundur | të keni mundur | të kenë mundur | |
pluperfect (koha e kryer e tejshkuar) |
të kisha mundur | të kishe mundur | të kishte mundur | të kishim mundur | të kishit mundur | të kishin mundur | |
conditional (mënyra kushtore) |
unë | ti | ai/ajo | ne | ju | ata/ato | |
present (koha e tashme) |
do të mundja/mundsha | do të mundje/mundshe | do të mundte | do të mundnim/mundshim | do të mundnit/mundshit | do të mundnin/mundshin | |
perfect (koha e kryer) |
do të kisha mundur | do të kishe mundur | do të kishte mundur | do të kishim mundur | do të kishit mundur | do të kishin mundur | |
optative (mënyra dëshirore) |
unë | ti | ai/ajo | ne | ju | ata/ato | |
present (koha e tashme) |
mundsha | mundsh | mundtë | mundshim | mundshit | mundshin | |
perfect (koha e kryer) |
paça mundur | paç mundur | pastë mundur | paçim mundur | paçit mundur | paçin mundur | |
admirative (mënyra habitore) |
unë | ti | ai/ajo | ne | ju | ata/ato | |
present (koha e tashme) |
mundkam | mundke | mundka | mundkemi | mundkeni | mundkan | |
imperfect (koha e pakryer) |
mundkësha | mundkëshe | mundkësh | mundkëshim | mundkë**** | mundkëshin | |
perfect (koha e kryer) |
paskam mundur | paske mundur | paska mundur | paskemi mundur | paskeni mundur | paskan mundur | |
pluperfect (koha e kryer) |
paskësha mundur | paskëshe mundur | paskësh mundur | paskëshim mundur | paskë**** mundur | paskëshin mundur | |
imperative (mënyra urdhërore) |
— | ti | — | — | ju | — | |
mund | mundni |
Related terms
Danish
Etymology
From Old Norse muðr, munnr, from Proto-Germanic *munþaz (“mouth”), from Proto-Indo-European *ment-.
Pronunciation
- IPA(key): /mon/, [mɔnˀ]
Noun
mund c (singular definite munden, plural indefinite munde)
- mouth (the opening of an animal through which food is ingested)
Inflection
See also
- mund on the Danish Wikipedia.Wikipedia da
Verb
mund
- imperative of munde
Icelandic
Etymology
From Old Norse mund (“hand”), from Proto-Germanic *mundō with a variety of meanings. Further cognates see there.
Pronunciation
- Rhymes: -ʏnt
Noun
mund f
Declension
This noun needs an inflection-table template.
Derived terms
- morgunstund gefur gull í mund
See also
- mundur
- heimamundur
Norwegian Bokmål
Etymology
From Old Norse muðr, munnr, from Proto-Germanic *munþaz (“mouth”), from Proto-Indo-European *ment-.
Noun
mund
Inflection
singular | plural | |
---|---|---|
indefinite | mund | munder |
definite | munden | mundene |
Old Dutch
Etymology
From Proto-Germanic *munþaz, from Proto-Indo-European *ment-. Compare Old Saxon mūth, Old Frisian mūth, mund, mond, Old High German mund, Old English mūþ, Old Norse muðr, munnr.
Noun
mund m
Descendants
Old English
Etymology
From Proto-Germanic *mundō with a variety of meanings, from the Proto-Indo-European *man- (“hand”). Further cognates see there.
Pronunciation
Noun
mund f (nominative plural munda or munde)
Derived terms
Declension
Descendants
Old French
Etymology
Noun
mund m (oblique plural munz or muntz, nominative singular munz or muntz, nominative plural mund)
- the world
Old Norse
Etymology
From Proto-Germanic *mundō (“hand”). Further cognates see there.
Noun
mund f
Descendants
- Icelandic: mund
References
- mund in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press