Ancient Greek

Adjective

δῐᾰλῠτῐκός • ‎(dialutikós) m ‎(feminine δῐᾰλῠτῐκή, neuter δῐᾰλῠτῐκόν); first/second declension

1. able to sever
   • bad argument #1 to 'lc' (string expected, got nil)
   1. destructive
      • 360 BCE, Plato, Timaeus 60b
      • 110 BCE – 35 BCE, Philodemus, D. 3.9
      • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Topics 153b32
2. (medicine) relaxing
   • 460 BCE – 370 BCE, Hippocrates, Aphorisms 3.5
3. embodying a settlement or compromise

Declension

Antonyms

• (destructive): γεννητικός ‎(gennētikós)

Descendants

• English: dialytic
• Greek: διαλυτικός ‎(dialytikós)
• Latin: dialyticus

References

• διαλῠτικός in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• «διαλυτικός» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• «διαλυτικός» in the Diccionario Griego–Español en línea (© 2006–2016)

Greek

Etymology

From the Ancient Greek δῐᾰλῠτῐκός ‎(dialutikós).

Adjective

διαλυτικός • ‎(dialytikós) m ‎(feminine διαλυτική, neuter διαλυτικό)

1. resolutive
2. solvent

Declension

Derived terms

• διαλυτικά ‎(dialytiká)